สารบัญ
13 ความสัมพันธ์: บารังไกย์ภาษาอีโลกาโนภาษาฮีลีไกโนนภาษาตากาล็อกภาษาเซบัวโนจังหวัดตีโมกดาเบาจังหวัดซารังกานีจังหวัดซุลตันคูดารัตซังกูเนียงปันลาลาวีกันประเทศฟิลิปปินส์โคโรนาดัลเฮเนรัลซันโตสเขตโซกซาร์เจน
- จังหวัดของประเทศฟิลิปปินส์
- รัฐและดินแดนที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2509
บารังไกย์
รังไกย์ เป็นหน่วยการปกครองท้องถิ่นของรัฐบาลที่เล็กที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์ เป็นคำที่ชาวฟิลิปปินส์พื้นเมืองสำหรับหมู่บ้านตำบลหรือวอร์ด ในการใช้งานเป็นภาษาพูดคำที่มักจะหมายถึงเขตเมืองชั้นในย่านชานเมืองหรือย่านชานเมือง คำว่าบารังไกย์คำมาจาก Balangay ชนิดของเรือที่ใช้โดยกลุ่มของประชาชนออสโตรนีเชียน เมื่อพวกเขาอพยพไปอยู่ในฟิลิปปินส์ ในเขตเทศบาลเมืองและเมืองที่มีองค์ประกอบของเกส์และพวกเขาอาจจะถูกแบ่งออกเป็นพื้นที่ขนาดเล็กที่เรียกว่า Purok (ไทย:เขต) และ Sitio ซึ่งเป็นดินแดนที่อยู่ภายในวงล้อมรังเกย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท ณ วันที่ 30 กันยายน 2012 จำนวนบารังไกย์มีจำนวน 42,028 บารังไกย์ทั่วฟิลิปปิน.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและบารังไกย์
ภาษาอีโลกาโน
ษาอีโลกาโนเป็นภาษาที่มีผู้พูดมากเป็นลำดับสามในฟิลิปปินส์ เป็นภาษาตระกูลออสโตรนีเซียนซึ่งใกล้เคียงกับภาษาอินโดนีเซีย ภาษามลายู ภาษาฟิจิ ภาษาเมารี ภาษาฮาวาย ภาษามาลากาซี ภาษาซามัว ภาษาตาฮิติ ภาษาชาร์โมโร ภาษาเตตุมและภาษาไปวัน.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและภาษาอีโลกาโน
ภาษาฮีลีไกโนน
ษาฮีลีไกโนน (ฟิลิปีโนและHiligaynon) เป็นภาษาตระกูลออสโตรนีเซียใช้พูดในวิซายาตะวันตก ประเทศฟิลิปปินส์ ส่วนใหญ่อยู่ในจังหวัดอีโลอีโลและเนโกรส และจังหวัดอื่น ๆ ในเกาะปาไน เช่น คาปิซ, อันตีเก, อักลัน และกีมารัส มีผู้พูด 7 ล้านคน ใช้เป็นภาษาแม่ และใช้เป็นภาษาที่สองอีก 4 ล้านคน.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและภาษาฮีลีไกโนน
ภาษาตากาล็อก
ษาตากาล็อก เป็นหนึ่งในภาษาหลักของสาธารณรัฐฟิลิปปินส์ เป็นหนึ่งในตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน มีความสัมพันธ์กับภาษาอินโดนีเซีย ภาษามลายู ภาษาฟิจิ ภาษาเมารี ภาษาฮาวาย ภาษามาลากาซี ภาษาซามัว ภาษาตาฮีตี ภาษาชามอร์โร ภาษาเตตุม และตระกูลภาษาออสโตรนีเซียนในไต้หวันเป็นภาษาประจำชาติและภาษาราชการคู่กับภาษาอังกฤษในประเทศฟิลิปปินส์ ใช้เป็นภาษากลางภายในประเทศ มีผู้พูดราว 85 ล้านคน ในทางธุรกิจนิยมใช้ภาษาอังกฤษมากกว.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและภาษาตากาล็อก
ภาษาเซบัวโน
ษาเซบู (Cebuano; Sebwano; เซบู: Sinugboanon) เป็นภาษาตระกูลออสโตรนีเซียน มีผู้พูดในฟิลิปปินส์ 18 ล้านคน ชื่อในภาษาอังกฤษมาจากชื่อเกาะเซบู รวมกับปัจจัยจากภาษาสเปน -ano หมายถึง ที่เกี่ยวกับเชื้อชาต.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและภาษาเซบัวโน
จังหวัดตีโมกดาเบา
ังหวัดตีโมกดาเบา (เซบัวโน: Habagatang Dabaw) เป็นจังหวัดในเขตดาเบา ประเทศฟิลิปปินส์ มีเมืองศูนย์กลางและเมืองใหญ่สุดคือดีโกส มีอาณาเขตติดกับนครอิสระดาเบาทางทิศเหนือ ติดกับจังหวัดคันลูรังดาเบาทางทิศใต้ ติดกับจังหวัดโคตาบาโต ซุลตันคูดารัต ตีโมกโคตาบาโต และซารังกานีทางทิศตะวันตก ส่วนทางทิศตะวันออกติดกับอ่าวดาเบา ภูมิประเทศของจังหวัดประกอบด้วยหาดทราย เกาะ ทุ่งเกษตรกรรม ภูเขา หุบเขา ป่า และแม่น้ำลำธาร โดยภูเขาที่สูงที่สุดในจังหวัดคือภูเขาอาโป ซึ่งสูง 2,954 เมตรจากระดับน้ำทะเล.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและจังหวัดตีโมกดาเบา
จังหวัดซารังกานี
ังหวัดซารังกานี (เซบัวโน: Lalawigan sa Sarangani) เป็นจังหวัดในเขตโซกซาร์เจน ประเทศฟิลิปปินส์ เมืองศูนย์กลางคืออาลาเบล ตัวจังหวัดมีแนวชายฝั่งติดกับอ่าวซารังกานีและทะเลเซเลบีส ความยาว 230 กิโลเมตร ซารังกานีเป็นจังหวัดที่อยู่ใต้สุดของมินดาเนา และเป็นส่วนหนึ่งของย่านการพัฒนาโซกซาร์เจน โดยมีถนนลาดยางอย่างดีเชื่อมต่อกับท่าอากาศยานนานาชาติและท่าเรือใหญ่ของนครเฮเนรัลซันโตส จังหวัดซารังกานีถูกแยกออกเป็นสองส่วน แบ่งโดยอ่าวซารังกานีและเฮเนรัลซันโตส เคยเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดตีโมกโคตาบาโตจนถึง 1992.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและจังหวัดซารังกานี
จังหวัดซุลตันคูดารัต
ังหวัดซุลตันคูดารัต (ฮิลิกายนอน: Kapuoran sang Sultan Kudarat; กินาไรอา: Probinsya kang Sultan Kudarat; Maguindanaon: Dalapa sa Sultan Kudarat) เป็นจังหวัดในเขตโซกซาร์เจน ประเทศฟิลิปปินส์ เมืองศูนย์กลางคืออีซูลัน และเมืองศูนย์กลางทางพาณิชยกรรมมีชื่อว่าตาคูโรง จังหวัดซุลตันคูดารัตเคยเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิจังหวัดโคตาบาโต จนกระทั่งถูกแยกตัวออกมากเมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน..
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและจังหวัดซุลตันคูดารัต
ซังกูเนียงปันลาลาวีกัน
ซังกูเนียงปันลาลาวีกัน (Sangguniang Panlalawigan; Provincial Council) หรือ โปรวินเชียลบอร์ด เป็นคำภาษาฟิลิปีโนที่ใช้เรียกแทนสภานิติบัญญัติประจำจังหวัดของประเทศฟิลิปปินส์ อำนาจหน้าที่ของสภานิติบัญญัตินี้ ถูกกำหนดโดย ประมวลรัฐบาลท้องถิ่น ตั้งแต..
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและซังกูเนียงปันลาลาวีกัน
ประเทศฟิลิปปินส์
ฟิลิปปินส์ (Philippines; Pilipinas) หรือชื่อทางการว่า สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ (Republic of the Philippines; Republika ng Pilipinas) เป็นประเทศเอกราชที่เป็นหมู่เกาะในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตั้งอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก ประกอบด้วยเกาะ 7,641 เกาะ ซึ่งจัดอยู่ในเขตภูมิศาสตร์ใหญ่ 3 เขตจากเหนือจรดใต้ ได้แก่ ลูซอน, วิซายัส และมินดาเนา เมืองหลวงของประเทศคือมะนิลา ส่วนเมืองที่มีประชากรมากที่สุดคือนครเกซอน ทั้งสองเป็นส่วนหนึ่งของเมโทรมะนิลา ฟิลิปปินส์มีอาณาเขตติดต่อกับทะเลจีนใต้ทางทิศตะวันตก ทะเลฟิลิปปินทางทิศตะวันออก และทะเลเซเลบีสทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ โดยมีพรมแดนทางทะเลร่วมกับไต้หวันทางทิศเหนือ ปาเลาทางทิศตะวันออก มาเลเซียและอินโดนีเซียทางทิศใต้ และเวียดนามทางทิศตะวันตก ฟิลิปปินส์ตั้งอยู่ในแถบวงแหวนไฟและใกล้กับเส้นศูนย์สูตร ทำให้มีแนวโน้มสูงที่จะประสบภัยจากแผ่นดินไหวและไต้ฝุ่น แต่ก็ทำให้มีทั้งทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และความหลากหลายทางชีวภาพอย่างยิ่งเช่นกัน ฟิลิปปินส์มีเนื้อที่ประมาณ 300,000 ตารางกิโลเมตร (115,831 ตารางไมล์) และมีประชากรประมาณ 100 ล้านคน นับเป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดเป็นอันดับที่ 8 ในเอเชีย และเป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดเป็นอันดับที่ 12 ของโลก นอกจากนี้ ณ ปี..
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและประเทศฟิลิปปินส์
โคโรนาดัล
รนาดัล หรือ มาร์เบล เป็นเมืองศูนย์กลางของจังหวัดตีโมกโคตาบาโต และเป็นศูนย์กลางทางการปกครองของเขตโซกซาร์เจน ประเทศฟิลิปปินส์http://elibrary.judiciary.gov.ph/index10.php?doctype.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและโคโรนาดัล
เฮเนรัลซันโตส
นรัลซันโตส หรือ เฮนเซน เป็นเมืองหนาแน่นในเขตโซกซาร์เจน ประเทศฟิลิปปินส์ ในปี..
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและเฮเนรัลซันโตส
เขตโซกซาร์เจน
ตโซกซาร์เจน (SOCCSKSARGEN) (สะกด) เป็นเขตหนึ่งของประเทศฟิลิปปินส์ อยู่ตอนกลางทางใต้ของเกาะมินดาเนา ถูกแต่งตั้งให้เป็น เขตที่ 12 โดยชื่อของเขตมากจากคำขึ้นต้นของจังหวัดและเมือง ได้แก่ South Cotabato, Cotabato City, North Cotabato, Sultan Kudarat, Sarangani, General Santos City ชื่อเดิมของเขตนี้คือ เซนทรัลมินดาเนา ศูนย์กลางของเขตอยู่ที่เมืองโคโรนาดัลในจังหวัดตีโมกโคตาบาโต ส่วนศูนย์กลางด้านอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรมอยู่ที่เมืองเฮเนรัลซันโตส ซึ่งมีประชากรมากที่สุดของเขต.
ดู จังหวัดตีโมกโคตาบาโตและเขตโซกซาร์เจน
ดูเพิ่มเติม
จังหวัดของประเทศฟิลิปปินส์
- จังหวัดกีมารัส
- จังหวัดคากายัน
- จังหวัดคาตันดัวเนส
- จังหวัดคาปิซ
- จังหวัดคาปูลูอังดีนากัต
- จังหวัดคามีกิน
- จังหวัดคาลิงกา
- จังหวัดคีรีโน
- จังหวัดซอร์โซโกน
- จังหวัดซัมบวงกาซีบูไก
- จังหวัดซัมบาเลส
- จังหวัดซามาร์
- จังหวัดซารังกานี
- จังหวัดซีลางังซามาร์
- จังหวัดซุลตันคูดารัต
- จังหวัดซูลู
- จังหวัดตาร์ลัก
- จังหวัดตีโมกเลเต
- จังหวัดตีโมกโคตาบาโต
- จังหวัดบาตังกัส
- จังหวัดบาตาอัน
- จังหวัดบาตาเนส
- จังหวัดบีลีรัน
- จังหวัดบูคิดโนน
- จังหวัดบูลาคัน
- จังหวัดบูลูบุนดูคิน
- จังหวัดปังกาซีนัน
- จังหวัดปัมปังกา
- จังหวัดปาลาวัน
- จังหวัดมัสบาเต
- จังหวัดรีซัล
- จังหวัดลากูนา
- จังหวัดอักลัน
- จังหวัดอัลไบ
- จังหวัดอาบรา
- จังหวัดอาปาเยา
- จังหวัดอีซาเบลา
- จังหวัดอีฟูเกา
- จังหวัดอีโลอีโล
- จังหวัดฮีลากังซามาร์
- จังหวัดเซบู
- จังหวัดเบงเก็ต
- จังหวัดเลเต
- จังหวัดเอาโรรา
- จังหวัดโคตาบาโต
- จังหวัดโบโฮล
- จังหวัดโรมโบลน
รัฐและดินแดนที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2509
- จังหวัดคามีกิน
- จังหวัดตีโมกโคตาบาโต
- จังหวัดอีฟูเกา
- ประเทศกายอานา
- ประเทศบอตสวานา
- ประเทศบาร์เบโดส
- ประเทศเลโซโท
- รัฐหรยาณา
หรือที่รู้จักกันในชื่อ South Cotabato