เปิดใน Google Mapsสารบัญ
20 ความสัมพันธ์: บารังไกย์ฟิลิปปินส์แอร์ไลน์พายุไต้ฝุ่นไห่เยี่ยนภาษาฟิลิปีโนภาษาวาไรภาษาอังกฤษภาษาเซบัวโนมะนิลายุทธนาวีที่อ่าวเลย์เตสงครามโลกครั้งที่สองจังหวัดบีลีรันจังหวัดมัสบาเตจังหวัดตีโมกเลเตจังหวัดซามาร์จังหวัดโบโฮลจังหวัดเซบูตักโลบันประเทศฟิลิปปินส์นครเซบูเขตซีลางังคาบีซายาอัน
- จังหวัดของประเทศฟิลิปปินส์
- จังหวัดในเขตซีลางังคาบีซายาอัน
บารังไกย์
รังไกย์ เป็นหน่วยการปกครองท้องถิ่นของรัฐบาลที่เล็กที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์ เป็นคำที่ชาวฟิลิปปินส์พื้นเมืองสำหรับหมู่บ้านตำบลหรือวอร์ด ในการใช้งานเป็นภาษาพูดคำที่มักจะหมายถึงเขตเมืองชั้นในย่านชานเมืองหรือย่านชานเมือง คำว่าบารังไกย์คำมาจาก Balangay ชนิดของเรือที่ใช้โดยกลุ่มของประชาชนออสโตรนีเชียน เมื่อพวกเขาอพยพไปอยู่ในฟิลิปปินส์ ในเขตเทศบาลเมืองและเมืองที่มีองค์ประกอบของเกส์และพวกเขาอาจจะถูกแบ่งออกเป็นพื้นที่ขนาดเล็กที่เรียกว่า Purok (ไทย:เขต) และ Sitio ซึ่งเป็นดินแดนที่อยู่ภายในวงล้อมรังเกย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท ณ วันที่ 30 กันยายน 2012 จำนวนบารังไกย์มีจำนวน 42,028 บารังไกย์ทั่วฟิลิปปิน.
ฟิลิปปินส์แอร์ไลน์
ฟิลิปปินส์แอร์ไลน์ เป็นสายการบินแห่งชาติของประเทศฟิลิปปินส์ และเป็นสายการบินพาณิชย์ที่เก่าแก่ที่สุดในทวีปเอเชียที่ยังใช้ชื่อเดิม ก่อตั้งในปี..
ดู จังหวัดเลเตและฟิลิปปินส์แอร์ไลน์
พายุไต้ฝุ่นไห่เยี่ยน
ต้ฝุ่นไห่เยี่ยน (ชื่อสากล: 1330, ชื่อของ JTWC: 31W, ชื่อของ PAGASA โยลันดา; Yolanda) ในฟิลิปปินส์รู้จักกันในชื่อ ไต้ฝุ่นโยลันดา เป็นพายุไต้ฝุ่นที่ทำให้มียอดผู้เสียชีวิตมากที่สุดเป็นอันดับสองจากบันทึกของพายุไต้ฝุ่นที่พัดเข้าโจมตีฟิลิปปินส์ มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 3,976 คน เป็นพายุลูกที่ 30 ของฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ.
ดู จังหวัดเลเตและพายุไต้ฝุ่นไห่เยี่ยน
ภาษาฟิลิปีโน
ษาฟิลิปปินส์ หรือ ภาษาฟิลิปีโน (Filipino) เป็นภาษาประจำชาติและภาษาราชการภาษาหนึ่งของประเทศฟิลิปปินส์คู่กับภาษาอังกฤษ กำหนดเมื่อ พ.ศ.
ภาษาวาไร
ษาวาไร (Waray), ซามาร์-เลเต หรือ ซามาร์ เป็นภาษาที่ใช้พูดในจังหวัดซามาร์, นอร์เทิร์นซามาร์, อีสเทิร์นซามาร์, เลเต และบีลีรันในฟิลิปปินส์ จัดอยู่ในภาษาตระกูลวิซายัน มีความเกี่ยวข้องกับภาษาเซบูและใกล้เคียงกับภาษาฮีลีไกโนน.
ภาษาอังกฤษ
ษาอังกฤษ หรือ ภาษาอังกฤษใหม่ เป็นภาษาในกลุ่มภาษาเจอร์แมนิกตะวันตกที่ใช้ครั้งแรกในอังกฤษสมัยต้นยุคกลาง และปัจจุบันเป็นภาษาที่ใช้กันแพร่หลายที่สุดในโลก ประชากรส่วนใหญ่ในหลายประเทศ รวมทั้ง สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา แคนาดา ออสเตรเลีย ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ และประเทศในแคริบเบียน พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่หนึ่ง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ที่มีผู้พูดมากที่สุดเป็นอันดับสามของโลก รองจากภาษาจีนกลางและภาษาสเปน มักมีผู้เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองอย่างกว้างขวาง และภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของสหภาพยุโรป หลายประเทศเครือจักรภพแห่งชาติ และสหประชาชาติ ตลอดจนองค์การระดับโลกหลายองค์การ ภาษาอังกฤษเจริญขึ้นในราชอาณาจักรแองโกล-แซ็กซอนอังกฤษ และบริเวณสกอตแลนด์ตะวันออกเฉียงใต้ในปัจจุบัน หลังอิทธิพลอย่างกว้างขวางของบริเตนใหญ่และสหราชอาณาจักรตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 17 จนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 ผ่านจักรวรรดิอังกฤษ และรวมสหรัฐอเมริกาด้วยตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 ภาษาอังกฤษได้แพร่หลายทั่วโลก กลายเป็นภาษาชั้นนำของวจนิพนธ์ระหว่างประเทศและเป็นภาษากลางในหลายภูมิภาค ในประวัติศาสตร์ ภาษาอังกฤษกำเนิดจากการรวมภาษาถิ่นหลายภาษาที่สัมพันธ์อย่างใกล้ชิด ซึ่งปัจจุบันเรียกรวมว่า ภาษาอังกฤษเก่า ซึ่งผู้ตั้งนิคมนำมายังฝั่งตะวันออกของบริเตนใหญ่เมื่อคริสต์ศตวรรษที่ 5 คำในภาษาอังกฤษจำนวนมากสร้างขึ้นบนพื้นฐานรากศัพท์ภาษาละติน เพราะภาษาละตินบางรูปแบบเป็นภาษากลางของคริสตจักรและชีวิตปัญญาชนยุโรปDaniel Weissbort (2006).
ภาษาเซบัวโน
ษาเซบู (Cebuano; Sebwano; เซบู: Sinugboanon) เป็นภาษาตระกูลออสโตรนีเซียน มีผู้พูดในฟิลิปปินส์ 18 ล้านคน ชื่อในภาษาอังกฤษมาจากชื่อเกาะเซบู รวมกับปัจจัยจากภาษาสเปน -ano หมายถึง ที่เกี่ยวกับเชื้อชาต.
มะนิลา
มะนิลา (Manila; Maynila) เป็นเมืองหลวงของประเทศฟิลิปปินส์ ตั้งอยุ่บนชายฝั่งตะวันออกของอ่าวมะนิลา (Manila Bay) บนเกาะลูซอนซึ่งเป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดและตั้งอยู่ทางเหนือสุดของฟิลิปปินส์ บางส่วนของเมืองมีความยากจน อย่างไรก็ดี มะนิลาเป็นเมืองที่มีชนชาติรวมกันอยู่มากมาย และเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ วัฒนธรรม การศึกษา และอุตสหากรรมของประเทศ มะนิลาคือศูนย์กลางของเขตมหานครที่มีประชากรมากกว่า 10 ล้านคน เขต เมโทรมะนิลา (Metro Manila) เป็นมหานครที่ใหญ่กว่า ประกอบด้วยเมืองและเทศบาล 17 แห่ง เฉพาะเมืองมะนิลาเองเป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดเป็นอันดับ 2 มีประชากรประมาณ 1.5 ล้านคน เมืองเดียวที่มีประชากรมากกว่าคือเมืองเกซอนซิตี (Quezon City) ชานเมืองและอดีตเมืองหลวง มะนิลาตั้งอยูที่ 14°35' เหนือ 121°0' ตะวันออก.
ยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เต
ทธนาวีอ่าวเลย์เต หรือในอดีตรู้จักกันในชื่อ ยุทธนาวีทะเลฟิลิปปินครั้งที่สอง เป็นยุทธนาวีครั้งใหญ่ที่สุดในสงครามโลกครั้งที่สองและใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ สมรภูมิอยู่ในทะเลบริเวณใกล้กับเกาะเลย์เต ซามาร์ และลูซอนของประเทศฟิลิปปินส์ ในวันที่ 23-26 ตุลาคม..
ดู จังหวัดเลเตและยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เต
สงครามโลกครั้งที่สอง
งครามโลกครั้งที่สอง (World War II หรือ Second World Warคำว่าสงครามโลกครั้งที่สองในภาษาอังกฤษนั้น ในเอกสารประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการของสหราชอาณาจักรและชาติตะวันตกใช้คำว่า "Second World War" ส่วนในสหรัฐใช้คำว่า "World War II" (ย่อเป็น "WWII" หรือ "WW2") ซึ่งเอกสารประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการในประเทศส่วนใหญ่มักจะใช้ภาษาอังกฤษว่า "Second World War" (เช่น Zweiter Weltkrieg ในภาษาเยอรมัน; Segunda Guerra mundial ในภาษาสเปน; Seconde Guerre mondiale ในภาษาฝรั่งเศส) แต่ทั้งสองคำนี้โดยทั่วไปแล้วสามารถใช้แทนกันได้; แม้ในประวัติศาสตร์การทหารอย่างเป็นทางการ คำว่า "Second World War" ถูกสร้างขึ้นโดย แฟรงก์ บี.
ดู จังหวัดเลเตและสงครามโลกครั้งที่สอง
จังหวัดบีลีรัน
ังหวัดบีลีรัน (เซบัวโน: Lalawigan sa Biliran; วาไร: Probinsya han Biliran; Lalawigan ng Biliran) เป็นจังหวัดเกาะในเขตซีลางังคาบีซายาอัน ประเทศฟิลิปปินส์ และเป็นหนึ่งในจังหวัดที่เล็กและใหม่ที่สุดของประเทศ ก่อนหน้านี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดเลเต และถูกจัดตั้งเป็นจังหวัดใหม่ในปี..
ดู จังหวัดเลเตและจังหวัดบีลีรัน
จังหวัดมัสบาเต
ังหวัดมัสบาเต (มัสบาเต: Probinsya san Masbate; ฮีลีไกโนน: Kapuoran sang Masbate; เซบัวโน: Lalawigan sa Masbate; บีโคล: Probinsya kan Masbate; Lalawigan ng Masbate) เป็นจังหวัดเกาะในประเทศฟิลิปปินส์ ตั้งอยู่เกือบกึ่งกลางของประเทศ เมืองหลักมัสบาเตซิตี จังหวัดประกอบด้วยสามเกาะหลัก ได้แก่ เกาะมัสบาเต, เกาะตีเคา และเกาะบูรีอัส มัสบาเตอยู่บริเวณจุดเชื่อมต่อของเกาะวิซายัสและเกาะลูซอน สำหรับในแง่ของการปกครอง มัสบาเตจะอยู่ในเขตบีโคลของหมู่เกาะลูซอน แต่จะมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับกลุ่มเกาะวิซายัสมากกว.
ดู จังหวัดเลเตและจังหวัดมัสบาเต
จังหวัดตีโมกเลเต
ังหวัดตีโมกเลเต (เซบัวโน: Habagatang Leyte, Timog Leyte) เป็นจังหวัดในเขตซีลางังคาบีซายาอัน ประเทศฟิลิปปินส์ เมืองหลักคือมาอาซีน ตีโมกเลเตเคยเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดเลเตก่อนที่จะได้รับการจัดตั้งจังหวัดใหม่ ตีโมกเลเตมีพื้นที่ครอบคลุมถึงเกาะลีมาซาวา สถานที่ซึ่งเชื่อว่ากันว่าเป็นแหล่งกำเนิดโรมันคาทอลิกในฟิลิปปินส์ จังหวัดนี้มีประชากรน้อยเป็นอันดับที่สองของภูมิภาค โดยมีประชากร 421,750 คนในปี..
ดู จังหวัดเลเตและจังหวัดตีโมกเลเต
จังหวัดซามาร์
ังหวัดซามาร์ หรือชื่อเดิม จังหวัดคันลูรังซามาร์ เป็นจังหวัดในเขตซีลางังคาบีซายาอัน ประเทศฟิลิปปินส์ เมืองหลักคือคัตบาโลกัน มีอาณาเขตติดต่อกับจังหวัดฮีลากังซามาร์, จังหวัดซีลางังซามาร์, จังหวัดเลเต และอ่าวเลเต ซึ่งจังหวัดซามาร์สามารถเชื่อมต่อกับจังหวัดเลเตผ่านทางสะพานซันฮัวนิโค ในปี..
ดู จังหวัดเลเตและจังหวัดซามาร์
จังหวัดโบโฮล
ังหวัดโบโฮล เป็นจังหวัดเกาะในเขตกิตนางคาบีซายาอัน ประเทศฟิลิปปินส์ ประกอบด้วยเกาะใหญ่ และเกาะบริวารขนาดเล็กอีก 75 เกาะ เมืองหลักคือตักบีลารัน มีพื้นที่ และมีชายฝั่งทะเลยาว โบโฮลเป็นเกาะที่ใหญ่เป็นอันดับที่ 10 ของฟิลิปปินส์ Retrieved 15 November 2006.
จังหวัดเซบู
ังหวัดเซบู (เซบัวโน: Lalawigan sa Sugbu; Lalawigan ng Cebu) เป็นจังหวัดในเขตกิตนางคาบีซายาอัน ประเทศฟิลิปปินส์ ประกอบด้วยเกาะหลักและเกาะบริวารอีก 167 เกาะ เมืองหลักคือ เซบูซิตี ซึ่งเป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดและเป็นเมืองหลวงแห่งแรกของฟิลิปปินส์ จังหวัดนี้มีท่าอากาศยานนานาชาติมักตัน–เซบู ตั้งอยู่บนเกาะมักตัน เป็นท่าอากาศยานที่มีผู้โดยสารมาเป็นอันดับที่ 4 ของประเทศ จังหวัดเซบูเป็นหนึ่งในจังหวัดที่มีการพัฒนาดีที่สุดของประเทศ และเมืองหลักอย่างเซบูซิตี ก็เป็นศูนย์กลางด้านพาณิชยกรรม การค้า การศึกษา และอุตสาหกรรมของเกาะวิซายัส นอกจากนี้ยังโดดเด่นในด้านการขนส่งทางทะเล การผลิตเฟอร์นิเจอร์ และการท่องเที่ยว.
ตักโลบัน
ตักโลบัน (วาไร-วาไรและTacloban, ออกเสียง) มีชื่อทางการว่า นครตักโลบัน (วาไร-วาไร: Syudad han Tacloban; Lungsod ng Tacloban) เป็นเมืองหลักของจังหวัดเลเตในเขตอีสเทิร์นวิซายา ประเทศฟิลิปปินส์ ตั้งอยู่ห่างจากกรุงมะนิลาทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ 360 ไมล์ (580 กม.) ตั้งอยู่บนฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะเลย์เต ที่ปลายสุดตอนใต้ของช่องแคบซานฮัวนีโกและบนฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของอ่าวซานเปโดร.
ประเทศฟิลิปปินส์
ฟิลิปปินส์ (Philippines; Pilipinas) หรือชื่อทางการว่า สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ (Republic of the Philippines; Republika ng Pilipinas) เป็นประเทศเอกราชที่เป็นหมู่เกาะในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตั้งอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก ประกอบด้วยเกาะ 7,641 เกาะ ซึ่งจัดอยู่ในเขตภูมิศาสตร์ใหญ่ 3 เขตจากเหนือจรดใต้ ได้แก่ ลูซอน, วิซายัส และมินดาเนา เมืองหลวงของประเทศคือมะนิลา ส่วนเมืองที่มีประชากรมากที่สุดคือนครเกซอน ทั้งสองเป็นส่วนหนึ่งของเมโทรมะนิลา ฟิลิปปินส์มีอาณาเขตติดต่อกับทะเลจีนใต้ทางทิศตะวันตก ทะเลฟิลิปปินทางทิศตะวันออก และทะเลเซเลบีสทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ โดยมีพรมแดนทางทะเลร่วมกับไต้หวันทางทิศเหนือ ปาเลาทางทิศตะวันออก มาเลเซียและอินโดนีเซียทางทิศใต้ และเวียดนามทางทิศตะวันตก ฟิลิปปินส์ตั้งอยู่ในแถบวงแหวนไฟและใกล้กับเส้นศูนย์สูตร ทำให้มีแนวโน้มสูงที่จะประสบภัยจากแผ่นดินไหวและไต้ฝุ่น แต่ก็ทำให้มีทั้งทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และความหลากหลายทางชีวภาพอย่างยิ่งเช่นกัน ฟิลิปปินส์มีเนื้อที่ประมาณ 300,000 ตารางกิโลเมตร (115,831 ตารางไมล์) และมีประชากรประมาณ 100 ล้านคน นับเป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดเป็นอันดับที่ 8 ในเอเชีย และเป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดเป็นอันดับที่ 12 ของโลก นอกจากนี้ ณ ปี..
ดู จังหวัดเลเตและประเทศฟิลิปปินส์
นครเซบู
ซบูซิตี (เซบัวโน: Dakbayan sa Sugbu; Lungsod ng Cebu) เป็นนครหนาแน่นในจังหวัดเซบู เขตกิตนางคาบีซายาอัน ประเทศฟิลิปปินส์ แต่ปกครองอย่างอิสระจากตัวจังหวัด ในปี..
เขตซีลางังคาบีซายาอัน
ตซีลางังคาบีซายาอัน (วาไร: Sinirangan Kabisay-an; เซบัวโน: Sidlakang Kabisay-an; Silangang Kabisayaan) หรือ เขตที่ 8 เป็นเขตหนึ่งของประเทศฟิลิปปินส์ ประกอบด้วย 3 หมู่เกาะหลัก ได้แก่ เกาะซามาร์, เกาะเลเต และเกาะบีลีรัน เขตนี้มี 6 จังหวัด, 1 นครอิสระ และ 1 นครที่มีประชากรอย่างสูง (ตักโลบัน) เขตนี้ครอบคลุมพื้นที่ซีกตะวันออกของหมู่เกาะวิซายัส เขตซีลางังคาบีซายาอันติดกับทะเลฟิลิปปินทางทิศตะวันออก และมีสถานที่สำคัญอย่างสะพานซันฮวนนิโค ซึ่งเป็นสะพานที่ยาวที่สุดในประเทศ สำหรับในปี..
ดู จังหวัดเลเตและเขตซีลางังคาบีซายาอัน
ดูเพิ่มเติม
จังหวัดของประเทศฟิลิปปินส์
- จังหวัดกีมารัส
- จังหวัดคากายัน
- จังหวัดคาตันดัวเนส
- จังหวัดคาปิซ
- จังหวัดคาปูลูอังดีนากัต
- จังหวัดคามีกิน
- จังหวัดคาลิงกา
- จังหวัดคีรีโน
- จังหวัดซอร์โซโกน
- จังหวัดซัมบวงกาซีบูไก
- จังหวัดซัมบาเลส
- จังหวัดซามาร์
- จังหวัดซารังกานี
- จังหวัดซีลางังซามาร์
- จังหวัดซุลตันคูดารัต
- จังหวัดซูลู
- จังหวัดตาร์ลัก
- จังหวัดตีโมกเลเต
- จังหวัดตีโมกโคตาบาโต
- จังหวัดบาตังกัส
- จังหวัดบาตาอัน
- จังหวัดบาตาเนส
- จังหวัดบีลีรัน
- จังหวัดบูคิดโนน
- จังหวัดบูลาคัน
- จังหวัดบูลูบุนดูคิน
- จังหวัดปังกาซีนัน
- จังหวัดปัมปังกา
- จังหวัดปาลาวัน
- จังหวัดมัสบาเต
- จังหวัดรีซัล
- จังหวัดลากูนา
- จังหวัดอักลัน
- จังหวัดอัลไบ
- จังหวัดอาบรา
- จังหวัดอาปาเยา
- จังหวัดอีซาเบลา
- จังหวัดอีฟูเกา
- จังหวัดอีโลอีโล
- จังหวัดฮีลากังซามาร์
- จังหวัดเซบู
- จังหวัดเบงเก็ต
- จังหวัดเลเต
- จังหวัดเอาโรรา
- จังหวัดโคตาบาโต
- จังหวัดโบโฮล
- จังหวัดโรมโบลน