สารบัญ
83 ความสัมพันธ์: พระราชวังฤดูร้อนพระราชวังต้องห้ามพื้นที่คุ้มครองแม่น้ำขนานสามสายแห่งยูนนานกลุ่มโบราณสถานพระราชวังโปตาลาในลาซากำแพงเมืองจีนภูมิทัศน์วัฒนธรรมนาขั้นบันไดหงเหอฮาหนี่ภูเขาชิงเฉิงและระบบชลประทานตูเจียงยั่นภูเขาซานชิงภูเขาเอ๋อเหมย์และพระพุทธรูปเล่อชานมรดกโลกมณฑลชานตงมณฑลชานซีมณฑลชิงไห่มณฑลกวางตุ้งมณฑลกานซู่มณฑลฝูเจี้ยนมณฑลยูนนานมณฑลส่านซีมณฑลหูเป่ย์มณฑลอานฮุยมณฑลจี๋หลินมณฑลเสฉวนมณฑลเหลียวหนิงมณฑลเหอหนานมณฑลเหอเป่ย์มณฑลเจียงซูมณฑลเจียงซีมณฑลเจ้อเจียงลี่เจียงวัดขงจื๊อ สุสานขงจื๊อ และจวนตระกูลขงในชฺวีฟู่ศูนย์ประวัติศาสตร์มาเก๊าสวนโบราณแห่งซูโจวสุสานหลวงราชวงศ์หมิงและชิงสุสานหลวงหมิงเซี่ยวสุสานจักรพรรดิฉินที่ 1สถานที่พักร้อนและหมู่วัดในเฉิงเต๋อหมู่บ้านโบราณในอานฮุยตอนใต้ ซีตี้และหงชุนหอสักการะฟ้าหอตรวจการณ์และหมู่บ้านแห่งไคผิงหฺวางหลงอินซฺวีอู่หลิงยฺเหวียนองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติผิงเหยาจิ่วไจ้โกวถู่โหลวแห่งฝูเจี้ยนถ้ำมั่วเกาถ้ำยฺหวินกังถ้ำหลงเหมินทะเลสาบตะวันตก... ขยายดัชนี (33 มากกว่า) »
- สถานที่ทางประวัติศาสตร์ในประเทศจีน
- แหล่งมรดกโลกในประเทศจีน
พระราชวังฤดูร้อน
ระราชวังฤดูร้อน (Summer Palace) หรือ อี๋เหอ-ยฺเหวียน (Gardens of Nurtured Harmony) เป็นพระราชวังอยู่ในกรุงปักกิ่ง ประเทศจีน ตั้งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับพระราชวังหยวนหมิงหยวน ห่างจากพระราชวังต้องห้ามไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ประมาณ 8 กิโลเมตร อี๋เหอ-ยฺเหวียนมีพื้นที่ประมาณ 2.9 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยเนินเขาสูง 60 เมตร มีพระตำหนักอยู่บนเนิน และทะเลสาบคุนหมิง มีเนื้อที่ประมาณ 2.2 ตารางกิโลเมตร คิดเป็น 3 ใน 4 ของพื้นที่ทั้งหมด โดยทะเลสาบนี้เกิดจากการใช้แรงงานคน ขุดดินขึ้นไปถมเป็นเนินเขา สำหรับสร้างพระตำหนัก อี๋เหอ-ยฺเหวียนเริ่มก่อสร้างในสมัยราชวงศ์จิน (ค.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและพระราชวังฤดูร้อน
พระราชวังต้องห้าม
อู่เหมิน ไท่เหอเหมิน ตงหวาเหมิน แม่น้ำทอง 280px 190px พระราชวังต้องห้าม (จีน: 紫禁城; พินอิน: Zǐjìn Chéng จื่อจิ้นเฉิง; อังกฤษ: Forbidden City) หรือพระราชวังกู้กง จากชื่อภาษาจีน แปลตามตัวอักษรได้ว่า "เมืองต้องห้ามสีม่วง" พระราชวังต้องห้ามตั้งอยู่ใจกลางของกรุงปักกิ่ง เมืองหลวงของประเทศจีน เป็นพระราชวังหลวงมาตั้งแต่สมัยกลางราชวงศ์หมิงจนถึงราชวงศ์ชิง พระราชวังต้องห้ามยังรู้จักกันในนาม พิพิธภัณฑ์พระราชวัง (ภาษาจีน: 故宫博物院; พินอิน: Gùgōng Bówùyùan) ครอบคลุมพื้นที่ 720,000 ตารางเมตร อาคาร 800 หลัง มีห้องทั้งหมด 9,999 ห้อง และมีพระที่นั่ง 75 องค์ หอพระสมุด ห้องหับต่างๆอีกมาก รวมทั้งยังมีสวน ลานกว้าง ทางเดินเชื่อมกันโดยตลอด มีคูและกำแพงที่สูงถึง 11 เมตร ล้อมรอบ ใช้ระยะก่อสร้างประมาณ 14 ปี ตั้งแต่ พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและพระราชวังต้องห้าม
พื้นที่คุ้มครองแม่น้ำขนานสามสายแห่งยูนนาน
ื้นที่คุ้มครองแม่น้ำขนานสามสายแห่งยูนนาน (Three Parallel Rivers of Yunnan Protected Areas) คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมณฑลยูนนาน ประเทศจีน กินอาณาบริเวณของเมืองลี่เจียง เขตปกครองตนเองชนชาติทิเบต ตี๋ชิ่ง และเขตปกครองตนเองชนชาติลีซอ นู่เจียง แม่น้ำสามสายหมายถึงแม่น้ำสามสายที่มีต้นน้ำอยู่ในที่ราบสูงทิเบตและไหลขนานกันลงมา ได้แก่ แม่น้ำแยงซี แม่น้ำโขง และแม่น้ำสาละวิน และนับได้ว่าเป็นสถานที่แห่งหนึ่งบนโลกที่มีความอุดมสมบูรณ์และความหลายหลายทางชีวภาพสูง.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและพื้นที่คุ้มครองแม่น้ำขนานสามสายแห่งยูนนาน
กลุ่มโบราณสถานพระราชวังโปตาลาในลาซา
กลุ่มโบราณสถานพระราชวังโปตาลาในลาซา คือแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรมในนครลาซา เขตปกครองตนเองทิเบต สาธารณรัฐประชาชนจีน ได้รับคัดเลือกให้เป็นมรดกโลกเมื่อปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและกลุ่มโบราณสถานพระราชวังโปตาลาในลาซา
กำแพงเมืองจีน
ราชวงศ์ฉิน กำแพงเมืองจีน ("ฉางเฉิง", Great Wall of China) เป็นกำแพงที่มีป้อมคั่นเป็นช่วง ๆ ของจีนสมัยโบราณ กำแพงส่วนใหญ่ที่ปรากฏในปัจจุบันสร้างขึ้นในสมัย ราชวงศ์ฉิน ทั้งนี้เพื่อป้องกันการรุกรานจาก ชาวฮัน หรือ ซฺยงหนู คำว่า ซฺยงหนู บางทีก็สะกดว่า ซุงหนู หรือ ซวงหนู ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับอารยธรรมจีนในยุคต้นๆ ตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจว (ราว 400 ปีก่อนคริสตกาล) เนื่องจากจะเข้ามารุกรานจีนตามแนวชายแดนทางเหนือ ในสมัยราชวงค์ฉิน ได้สั่งให้สร้างกำแพงหมื่นลี้ตามชายแดน เพื่อป้องกันพวกซยงหนูเข้ามารุกรานและพวกเติร์กจากทางเหนือ หลังจากนั้นยังมีการสร้างกำแพงต่ออีกหลายครั้งด้วยกัน แต่ภายหลังก็มีเผ่าเร่ร่อนจากมองโกเลียและแมนจูเรียสามารถบุกฝ่ากำแพงเมืองจีนได้สำเร็จ กำแพงเมืองจีนยังคงเรียกว่า กำแพงหมื่นลี้ ("ว่านหลี่ฉางเฉิง") สำนักงานมรดกวัฒนธรรมแห่งชาติจีน ประกาศเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและกำแพงเมืองจีน
ภูมิทัศน์วัฒนธรรมนาขั้นบันไดหงเหอฮาหนี่
ูมิทัศน์วัฒนธรรมนาขั้นบันไดหงเหอฮาหนี่ คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของมณฑลยูนนาน ประเทศจีนตามแม่น้ำแดง เป็นภูมิทัศน์นาข้าวแบบขั้นบันไดกว่า 3,000 ขั้นตลอดหุบเขา ที่ทั้งสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ และเป็นการแสดงภูมิปัญญาของชาวฮาหนี่ ชนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้ ผู้คิดค้นระบบชลประทานที่สลับซับซ้อน จนสามารถผันน้ำจากยอดเขาลงไปยังที่ราบตลอดทั้งหุบเขาเพื่อให้ปลูกข้าวได้ตั้งแต่เมื่อ 1,200 กว่าปีที่แล้ว ยูเนสโกให้เหตุผลในการรับรองนาข้าวหงเหอฮาหนี่เป็นมรดกโลกว่าเป็นเพราะภูมิทัศน์แห่งนี้ไม่เพียงแสดงความสมดุลระหว่างการทำเกษตรกรรมกับการอยู่ร่วมกับธรรมชาติเท่านั้น แต่ยังแสดงถึงการสอดประสานระหว่างบุคคลกับชุมชน และความสัมพันธ์ระหว่างความเชื่อทางศาสนากับการเกษตรกรรมได้อย่างกลมกลืนอีกด้ว.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและภูมิทัศน์วัฒนธรรมนาขั้นบันไดหงเหอฮาหนี่
ภูเขาชิงเฉิงและระบบชลประทานตูเจียงยั่น
ูเขาชิงเฉิงและระบบชลประทานตูเจียงยั่น คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในมณฑลเสฉวน ประเทศจีน ระบบชลประทานตูเจียงยั่นซึ่งยังคงใช้ได้อยู่ในปัจจุบันนี้ได้เริ่มก่อสร้างในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 3 เพื่อกั้นแม่น้ำหมินและจัดการระบบน้ำในที่ราบสูงเฉิงตู ส่วนภูเขาชิงเฉิงนั้นเป็นจุดกำเนิดของลัทธิเต๋า มีสิ่งก่อสร้างโบราณเป็นจำนวนมากบนเขาแห่งนี้.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและภูเขาชิงเฉิงและระบบชลประทานตูเจียงยั่น
ภูเขาซานชิง
อุทยานแห่งชาติภูเขาซานชิง (ซานชิงชานกั๋วเจียกงยฺเหวียน) ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของมณฑลเจียงซี ประเทศจีน งดงามด้วยภูมิทัศน์เสาหินแกรนิต (89 เสา) และยอดเขา (48 ยอด) ที่มีรูปร่างประหลาด ยอดเขาสูงสุดคือยอดเขาหยู่จิง (玉京) สูง 1,817 เมตร.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและภูเขาซานชิง
ภูเขาเอ๋อเหมย์และพระพุทธรูปเล่อชาน
ูเขาเอ๋อเหมย์และพระพุทธรูปเล่อชาน คือแหล่งมรดกโลกแบบผสม ตั้งอยู่ในมณฑลเสฉวน ประเทศจีน ภูเขาเอ๋อเหมย์เป็นพุทธสถานที่สำคัญที่มีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่น และเจริญสูงสุดในสมัยราชวงศ์ซ่ง ส่วนพระพุทธรูปเล่อชานนั้นเป็นพระพุทธรูปขนาดใหญ่มากสลักอยู่บนผาที่เริ่มสร้างขึ้นในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและภูเขาเอ๋อเหมย์และพระพุทธรูปเล่อชาน
มรดกโลก
ตราสัญลักษณ์ แหล่งมรดกโลก หรือ มรดกโลก (World Heritage Site; Patrimoine Mondial) คือสถานที่ อันได้แก่ ป่าไม้ อนุสาวรีย์ สิ่งก่อสร้างต่างๆ รวมไปถึงเมือง ซึ่งคัดเลือกโดยองค์การยูเนสโกตั้งแต่ปี พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมรดกโลก
มณฑลชานตง
มณฑลชานตง ใช้ตัวย่อว่า 鲁 (หลู่) ที่มาของชื่อมณฑลชานตงมาจากคำว่า ชาน (山, shān) ที่หมายถึงภูเขา และคำว่า ตง (东, dōng) ที่หมายถึงทิศตะวันออก มณฑลชานตงมีเมืองหลวง (เมืองใหญ่สุด) คือเมืองจี๋หนาน มณฑลนี้มีเนื้อที่ 156,700 ตารางกิโลเมตร (อันดับที่ 20 ของจีน) แต่มีประชากรมากเป็นอันดับสองของจีน คือประมาณ 91,800,000 คน (2004) มีความหนาแน่นของประชากรเท่ากับ 586 คนต่อตารางกิโลเมตร นับเป็นเมืองที่มีประชากรหนาแน่นมากเป็นอันดับ 5 ของจีน ตัวเลข GDP รวมในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลชานตง
มณฑลชานซี
นซี ตามสำเนียงกลาง หรือ ซัวไซ ตามสำเนียงฮกเกี้ยน ชื่อย่อ จิ้น (晋) เป็นมณฑลหนึ่งของสาธารณรัฐประชาชนจีน ตั้งอยู่บริเวณตอนกลางของแม่น้ำเหลืองในภาคเหนือของประเทศจีน คำว่า "ชานซี" แปลตรงตัวว่า ทิศตะวันตกของภูเขา เนื่องจากมณฑลตั้งอยู่ทางตะวันตกของภูเขาไท่หัง มีเมืองเอกชื่อ ไท่หยวน มีเนื้อที่ 156,800 ตารางกิโลเมตร มีประชากรประมาณ 33,350,000 คน ความหนาแน่น 213 ต่อตารางกิโลเมตร จีดีพี 304.2 พันล้านเหรินหมินปี้ จีดีพีต่อประชากร 9120 เหรินหมินปี้ ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวฮั่น.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลชานซี
มณฑลชิงไห่
มณฑลชิงไห่ ชื่อย่อ ชิง（青）‘ชิงไห่’ แปลว่าทะเลสีเขียวชื่อทะเลสาบน้ำเค็มที่ใหญ่ที่สุด ของจีนที่อยู่ในมณฑล มีเมืองหลวงชี่อ ซีหนิง （西宁）มีเนื้อที่ทั้ง 721,000 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลชิงไห่
มณฑลกวางตุ้ง
มณฑลกวางตุ้ง หรือ กว่างตง แบ่งการปกครองออกเป็น 21 เมืองใหญ่ 30 เมืองระดับอำเภอ 42 อำเภอและ 3 เขตปกครองตนเอง ตั้งอยู่ตอนใต้สุดของประเทศ ทางใต้ติดกับทะเลจีนใต้ ใกล้กับเกาะฮ่องกงและมาเก๊า เป็นประตูสู่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และ มณฑลนี้นี่เองที่ประชากรส่วนมากได้อพยพไปตั้งถิ่นฐานในต่างประเทศ 100 กว่าปีที่แล้ว.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลกวางตุ้ง
มณฑลกานซู่
มณฑลกานซู่ หรือ มณฑลกังซก (จีนตัวย่อ: 甘肃省, จีนตัวเต็ม: 甘粛省) ชื่อย่อ กาน หรือ หล่ง （甘, 陇） ตั้งอยู่ทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศจีน ตอนบนของแม่น้ำฮวงโห (แม่น้ำเหลือง) มีเมืองหลวงชื่อ หลานโจว.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลกานซู่
มณฑลฝูเจี้ยน
มณฑลฝูเจี้ยน หรือ มณฑลฮกเกี้ยน (จีน: 福建省 Fujian) เป็นมณฑลชายฝั่งทะเลที่อยู่ทางภาคตะวันออกเฉียงใต้ของจีน อาณาเขตทางภาคเหนือติดกับมณฑลเจ้อเจียง ภาคใต้ติดกับมณฑลกวางตุ้ง ภาคตะวันออกติดกับช่องแคบไต้หวัน ชื่อฝูเจี้ยนมาจากอักษรนำหน้าชื่อเมืองสองเมืองรวมกันคือฝูโจวและเจี้ยนโอว ชื่อนี้ได้รับการตั้งในสมัยราชวงศ์ถัง.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลฝูเจี้ยน
มณฑลยูนนาน
มณฑลยูนนาน หรือ หยุนหนาน มีชื่อย่อว่า หยุน（云）หรือ เตียน（滇）มีชื่อในภาษาไทยถิ่นเหนือว่า วิเทหราช ตั้งอยู่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ของจีน มีเมืองหลวงชื่อ คุนหมิง มีเนื้อที่ 394,100 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลยูนนาน
มณฑลส่านซี
นซี ตามสำเนียงกลาง หรือ เจียบไซ ตามสำเนียงฮกเกี้ยน (ชื่อย่อ: "ส่าน" (陕) หรือ "ฉิน" (秦)) เป็นมณฑลในสาธารณรัฐประชาชนจีน ตั้งอยู่ในเขตใจกลางประเทศแถบลุ่มแม่น้ำเหลือง (หวงเหอ) มีเมืองหลวงชื่อ ซีอาน มีเนื้อที่ 205,800 ตารางกิโลเมตร มีประชากรประมาณ 37,050,000 คน จีดีพี 288.4 พันล้านเหรินหมินปี้ จีดีพีต่อประชากร 7,780 เหรินหมินปี้ ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวฮั่น มณฑลส่านซีโดยมากมีลักษณะภูมิประเทศคล้ายแอ่งอยู่ระหว่างภูเขาหลายแห่ง.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลส่านซี
มณฑลหูเป่ย์
มณฑลหูเป่ย์ (จีน: 湖北省 Húběi Shěng) ชื่อย่อ เอ้อ (鄂) ตั้งอยู่ตอนกลาง ของประเทศ มีอาณาเขตอยู่ในพื้นที่ของแม่น้ำ 2 สายคือ แม่น้ำฉางเจียง (แยงซีเกียง) และฮั่นเจียง เนื่องจากอยู่ ทางเหนือของทะเลสาบต้งถิงทางตอนกลางของแม่น้ำ ฉางเจียง จึงได้ชื่อว่า ‘หูเป่ย’ ซึ่งแปลว่า เหนือทะเลสาบ มีเมืองหลวงชื่อ อู่ฮั่น มีเนื้อที่ 185,900 ตร.ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลหูเป่ย์
มณฑลอานฮุย
มณฑลอานฮุย ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศจีน มีเมืองเอกชื่อ เหอเฟย์ มีเนื้อที่ทั้งหมด 139,400 ตาราง ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลอานฮุย
มณฑลจี๋หลิน
มณฑลจี๋หลิน ตั้งอยู่ทางตอนกลางของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศ มีชายแดนติดต่อกับมณฑลต่างๆ ทางใต้ติดกับเหลียวหนิง ตะวันตกติดกับมองโกเลียใน เหนือติดกับเฮยหลงเจียง และตะวันออกติดต่อกับรัสเซียและคาบสมุทรเกาหลีโดยมีแม่น้ำยาลู่ว์เจียงเป็นเส้นเขตแดน มีเมืองหลวงชื่อ ฉางชุน（长春）มีเนื้อที่ 187,400 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลจี๋หลิน
มณฑลเสฉวน
มณฑลเสฉวน หรือ ซื่อชวน หรือชื่อย่อว่า ชวน（川）หรือ สู่（蜀）เป็นมณฑลหนึ่งของประเทศจีน มีเมืองเอกชื่อเฉิงตู มณฑลเสฉวนอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศจีนตอนบนของแม่น้ำแยงซีเกียง มีพื้นที่ 485,000 ตาราง ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเสฉวน
มณฑลเหลียวหนิง
มณฑลเหลียวหนิง (จีนตัวย่อ: 辽宁省 จีนตัวเต็ม: 遼寧省) ชื่อย่อ เหลียว（辽）ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน ทิศตะวันตกติดเหอเป่ย์ เหนือติดจี๋หลิน มองโกเลียใน ทิศตะวันออกเฉียงใต้มีแม่น้ำยาลู่ว์เจียงกั้นเขตแดนกับประเทศเกาหลีเหนือ ทางใต้เป็นทะเลเหลืองและทะเลป๋อไฮ่ มีเมืองหลวงชื่อ เฉิ่นหยาง มีเนื้อที่ 145,900 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเหลียวหนิง
มณฑลเหอหนาน
หอหนาน ตามสำเนียงกลาง หรือ ห้อหลำ ตามสำเนียงฮกเกี้ยน หรือชื่อย่อ อวี้ และชื่อเดิม จงโจว หรือ จงหยวน เป็นมณฑลในสาธารณรัฐประชาชนจีน ตั้งอยู่ทางตอนกลางเยื้องทางตะวันออกของประเทศ อยู่ทางตอนกลางส่วนล่างของ แม่น้ำเหลือง (หวงเหอ) ซึ่งไหลผ่านเป็นระยะทาง 700 กว่ากิโลเมตร ถือเป็นแหล่งอารยธรรมที่เก่าแก่แห่งหนึ่งของจีน มีเมืองเอกชื่อ เจิ้งโจว (郑州) มีเนื้อที่ 167,000 ตารางกิโลเมตร มีประชากร 97,170,000 คน ความหนาแน่น 582 ต่อตารางกิโลเมตร จีดีพี 881.5 พันล้านเหรินหมินปี้ จีดีพีต่อประชากร 9070 เหรินหมินปี้ ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวฮั่น มณฑลเหอหนานมีประชากรมากที่สุดในประเทศจีน ภูมิประเทศ ทิศตะวันตกเป็นเทือกเขาทอดตัวยาวสลับซับซ้อน อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลมากกว่า 1,000 เมตร ทางตะวันออกเป็นพื้นที่ราบ สูงกว่าระดับน้ำทะเลราว 100 เมตร จุดที่สูงที่สุดของมณฑลอยู่ที่ยอดเหล่ายาช่า ในเมืองหลิงเป่า ซึ่งสูงกว่าระดับน้ำทะเลถึง 2413.8 เมตร ภูมิอากาศมีสภาพภูมิอากาศแบบมรสุมเขตร้อนกึ่งอบอุ่น มีฤดู 4 ฤดูอย่างชัดเจน อุณหภูมิเฉลี่ยต่อปี 13-15 องศาเซลเซียส เศรษฐกิจปี 2547 เหอหนันมีมูลค่าผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศเท่ากับ 881,509 ล้านหยวน เพิ่มขึ้นจากปีก่อนหน้า 13.7 % อุตสาหกรรมเหอหนันถือเป็นฐานผลิตพลังงานที่สำคัญ มีธุรกิจถ่านหิน 65 ราย สามารถผลิตถ่านหินได้ปีละประมาณ 100 ล้านตัน เป็นที่ 2 ของจีน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเหอหนาน
มณฑลเหอเป่ย์
มณฑลเหอเป่ย์ (河北省) ชื่อย่อ จี้（冀）ตั้งอยู่ระหว่างที่ราบสูง มองโกเลียในและที่ราบภาคเหนือของประเทศ เป็นมณฑลที่อยู่ล้อมรอบนครสำคัญคือ ปักกิ่ง และเทียนจินมีเมืองหลวงชื่อ ฉือเจียจวง มีเนื้อที่ 187,700 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเหอเป่ย์
มณฑลเจียงซู
มณฑลเจียงซู (จีนตัวย่อ: 江苏省 จีนตัวเต็ม: 江蘇省 เจียงซูเฉิ่ง) ชื่อย่อ ‘ซู’ (苏) ตั้งอยู่ตอนกลางของดินแดนชายฝั่งทะเลตะวันออกของประเทศจีน มีเมืองหลวงชื่อว่าหนานจิง มีเนื้อที่ 102,600 ก.ม.มีประชากร ปี 2004 74,330,000 คน จีดีพี 1.54 ล้านล้านเหรินหมินปี้ต่อประชากร 20,700 ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวฮั่น แม่น้ำแยงซีเกียงไหลผ่านส่วนต่าง ๆ ทางใต้ของมณฑล.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเจียงซู
มณฑลเจียงซี
มณฑลเจียงซี หรือเดิมไทยเรียกว่า เกียงซี ชื่อย่อ กั้น（赣）ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก เฉียงใต้ของประเทศจีน บนชายฝั่งตอนใต้ของลุ่มน้ำฉางเจียง (แยงซีเกียง) ตอนล่าง โดยด้านตะวันออกติดกับมณฑลเจ้อเจียง และฝูเจี้ยน ด้านใต้ติดกับกว่างตง ด้านตะวันตกติดกับหูหนัน ด้านเหนือติดกับหูเป่ย และอันฮุย มีเมืองหลวงชื่อ หนันชาง มีเนื้อที่ 166,900 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเจียงซี
มณฑลเจ้อเจียง
มณฑลเจ้อเจียง (จีน: 浙江省 เจ้อเจียงเฉิง Zhejiang) ชื่อย่อ ‘เจ้อ’ （浙）ในหลักฐานไทยแต่เดิมเรียก มณฑลเจ๊เกี๋ยง มีเมืองหลวงชื่อเมืองหางโจว.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและมณฑลเจ้อเจียง
ลี่เจียง
ลี่เจียง (ลี่เจียงซื่อ หรือ; ลี่เจียงกู่เฉิง) เป็นเขตการปกครองที่ประกอบด้วยส่วนที่เป็นเขตเมืองและเขตชนบททางตะวันตกเฉียงเหนือของมณฑลยูนนาน สาธารณรัฐประชาชนจีน มีจำนวนประชากรราว 1,100,000 คน มีย่านเมืองเก่าลี่เจียงที่มีชื่อเสียงมาก ซึ่งมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า เมืองเก่าต้าเหยียน (大研, Dàyán).
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและลี่เจียง
วัดขงจื๊อ สุสานขงจื๊อ และจวนตระกูลขงในชฺวีฟู่
วัดขงจื๊อ สุสานขงจื๊อ และจวนตระกูลขงในชฺวีฟู่ (Temple and Cemetery of Confucius and the Kong Family Mansion in Qufu) คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเมืองชฺวีฟู่ มณฑลชานตง ประเทศจีน สร้างขึ้นในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและวัดขงจื๊อ สุสานขงจื๊อ และจวนตระกูลขงในชฺวีฟู่
ศูนย์ประวัติศาสตร์มาเก๊า
ูนย์ประวัติศาสตร์มาเก๊า หมายถึงสิ่งก่อสร้างและจัตุรัสต่าง ๆ กว่า 20 แห่ง ที่ตั้งอยู่ในเขตบริหารพิเศษมาเก๊า และได้รับจดทะเบียนเป็นมรดกโลก สิ่งก่อสร้างส่วนมากที่เป็นมรดกโลกนั้นเป็นสิ่งก่อสร้างที่เป็นการผสมผสานกันระหว่างสถาปัตยกรรมของเจ้าอาณานิคมโปรตุเกสกับวัฒนธรรมตะวันออกแบบจีน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและศูนย์ประวัติศาสตร์มาเก๊า
สวนโบราณแห่งซูโจว
วนโบราณแห่งซูโจว เป็นสถานที่ที่มีสวน คลอง สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ มากมายแบบจีนในเมืองซูโจว มณฑลเจียงซู ประเทศจีน ซึ่งได้รับการบันทึกเป็นมรดกโลกโดยโดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO) สวนโบราณแห่งซูโจวมีประวัติศาสตร์ยาวนานมากว่า 2,000 ปี ตั้งแต่ก่อนศตวรรษที่ 6 ในยุคชุนชิว ชาวเมืองรู้จักการสร้างและจัดสวนมานานแล้ว ต่อมาช่วงกลางสมัยราชวงศ์หมิงการสร้างสวนของซูโจวเริ่มเป็นที่นิยมมากขึ้น จนถึงต้นสมัยราชวงศ์ชิง (ศตวรรษที่ 11-19) มีสวนทั้งในและนอกเมืองซูโจวมากกว่า 200 สวน ซึ่งมักสร้างขึ้นโดยเหล่าเจ้านายชั้นสูง ขุนนาง เศรษฐี และมหาบัณฑิตต่าง ๆ สวนโบราณในเมืองซูโจว แบ่งได้เป็น 3 ประเภท คือ สวนในที่พักอาศัย สวนในวัด และสวนชานเมือง โดยมีจำนวนสวนในที่พักอาศัยมากที่สุด ศิลปะในการสร้างสวนแห่งเมืองซูโจวนั้น เป็นผลงานสร้างสรรค์สวนที่มักจะจำลองมาจากธรรมชาติ เช่นหิน เนินเขา และแม่น้ำ โดยมีศาลาหรือเจดีย์เป็นองค์ประกอบที่สำคัญ ตามข้อมูลขององค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO) สวนในเมืองซูโจว "ได้แสดงถึงพัฒนาการทางด้านการออกแบบภูมิสถาปัตย์มานานกว่า 2,000 ปี (represent the development of Chinese landscape garden design over more than two thousand years)" นอกจากนั้น สวนเหล่านี้ยัง “เป็นสวนที่ปราณีตสวยงามที่สุด (most refined form)” ในด้านศิลปะการจัดสวน สวนของจีนมีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับผู้ที่สนใจศึกษาวัฒนธรรมประเพณีจีนโบราณ สิ่งที่ทำให้สวนซูโจวมีชื่อเสียงมากก็คือการรวมเอาลักษณะของศิลปะต่าง ๆ เข้าด้วยกันได้อย่างกลมกลืนลงตัว ตั้งแต่สถาปัตยกรรม (เช่น ศาลา และสะพาน) สิ่งของตกแต่ง (เช่น ภาพเขียนพู่ำกันจีน ภาพปัก หรือการเขียนอักษรจีนด้วยพู่กัน) การจัดภูมิทัศน์ (เช่น การจัดวางตำแหน่งและรูปแบบของทะเลสาบ ลำธาร ที่สามารถสะท้อนแสงจากดวงจันทร์ได้ดี โดยสระน้ำในสวนจะไม่นิยมรูปแบบที่เป็นเรขาคณิต แต่จะออกแบบทำให้กลมกลืนไปกับส่วนอื่น ๆ โดยเน้นให้เกิดความรู้สึกอันสงบเงียบ) อีกทั้งในด้านการเลือกต้นไม้ที่มีชื่ออันเป็นมงคล (ไม่ว่าจะเป็นไม้ยืนต้น ไม้ดอก ไม้ใบหลากสี รวมทั้งไม้กระถาง และไม้ดัด) โดยมีผู้ตั้งข้อสังเกตว่า สวนซูโจวเน้นเรื่องหินกับน้ำเพื่อทำจิตให้เป็นสมาธิเหมือนกับสวนเซ็นของญี่ปุ่น มากกว่าจะเป็นการประดับประดาด้วยพันธุ์ไม้หลากสี ปัจจุบันมีสวนจำนวน 69 แห่งในซูโจวที่ได้รับการบูรณะใหม่ โดยสวนเหล่านี้ทุกแห่งได้รับการบันทึกให้เป็น "มรดกของชาติ (National Heritage Sites)" ในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและสวนโบราณแห่งซูโจว
สุสานหลวงราชวงศ์หมิงและชิง
นจักรพรรดิราชวงศ์หมิงและชิง หมายถึงสุสานจักรพรรดิจีนหลายแห่งที่ได้ร่วมกันลงทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลก ตั้งอยู่ในหลายมณฑลของประเทศจีน ซึ่งได้แก่ มณฑลหูเป่ย์ กรุงปักกิ่ง นครหนานจิงในมณฑลเจียงซู และมณฑลเหลียวหนิงและเป็นที่ฝั่งพระศพจักรพรรดิ จักรพรรดินี พระพันปีหลวง และเชื่อพระวง.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและสุสานหลวงราชวงศ์หมิงและชิง
สุสานหลวงหมิงเซี่ยว
สุสานหลวงหมิงเซี่ยว (明孝陵 Míng Xiào Líng; Ming Xiaoling Mausoleum) เป็นที่ฝังพระศพจักรพรรดิหงอู่ ปฐมจักรพรรดิแห่งราชวงศ์หมิง เริ่มก่อสร้างในรัชสมัยจักรพรรดิหงอู่ เมื่อปี ค.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและสุสานหลวงหมิงเซี่ยว
สุสานจักรพรรดิฉินที่ 1
นฉินสื่อหวง (ฉินสื่อหวงปิงหมาหย่ง แปลว่า หุ่นทหารและม้าของฉินสื่อหวง) คือ ฮวงซุ้ยของจักรพรรดิจีนฉินสื่อหวงแห่งราชวงศ์ฉิน ตั้งอยู่ที่ตำบลหลินถง ห่างจากเมืองซีอาน มณฑลฉ่านซี ประเทศจีน สุสานฉินสื่อหวงได้ค้นพบโดยบังเอิญเมื่อ 29 มีนาคม พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและสุสานจักรพรรดิฉินที่ 1
สถานที่พักร้อนและหมู่วัดในเฉิงเต๋อ
นที่พักร้อนและหมู่วัดในเฉิงเต๋อ คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเมืองเฉิงเต๋อ มณฑลเหอเป่ย์ ประเทศจีน สถานที่พักร้อนแห่งนี้หมายถึงวังฤดูร้อนบนเขา (避暑山庄) ของราชวงศ์ชิงที่สร้างขึ้นในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและสถานที่พักร้อนและหมู่วัดในเฉิงเต๋อ
หมู่บ้านโบราณในอานฮุยตอนใต้ ซีตี้และหงชุน
ซีตี้ (西递) และ หงชุน (宏村) คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในมณฑลอานฮุย ประเทศจีน หมู่บ้านทั้งสองแห่งนี้ได้รับการอนุรักษ์เป็นอย่างดีไม่ให้เปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป ผังเมือง ถนน สถาปัตยกรรม การตกแต่ง และระบบชลประทานที่ครอบคลุมทั้งเมือง ได้แสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เป็นเอกรักษ์โดดเด่นของสิ่งที่ยังเหลืออยู.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและหมู่บ้านโบราณในอานฮุยตอนใต้ ซีตี้และหงชุน
หอสักการะฟ้า
หอสักการะฟ้า (จีนตัวย่อ: 天坛; จีนตัวเต็ม: 天壇; พินอิน: Tiāntán ภาษาแมนจู: Abkai mukdehun) ตั้งอยู่ในกรุงปักกิ่ง สาธารณรัฐประชาชนจีน สร้างในสมัยจักรพรรดิหย่งเล่อแห่งราชวงศ์หมิง เมื่อ..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและหอสักการะฟ้า
หอตรวจการณ์และหมู่บ้านแห่งไคผิง
หอตรวจการณ์และหมู่บ้านแห่งไคผิง คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเมืองไคผิงและเมืองใกล้เคียง ในมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน เป็นหอสูงหลายชั้นสร้างจากคอนกรีตเสริมแรง ซึ่งในปัจจุบันมีตัวหอเหลืออยู่ในเมืองไคผิงประมาณ 1,833 หอ และประมาณ 500 หอในเมืองไถซาน งานก่อสร้างหอนั้นมีมาตั้งแต่สมัยปลายราชวงศ์หมิง วัถุประสงค์เพื่อต่อต้านของผู้รุกราน แต่ยุคทองของการสร้างหอคอยดังกล่าวนี้เริ่มในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 เมื่อชาวจีนจำนวนมากเริ่มอพยพไปตั้งรกรากทางฝั่งตะวันตกของอเมริกาในยุคตื่นทอง โดยไปทำงานเป็นคนงานในเหมืองหรือก่อสร้างทางรถไฟ แต่เมื่อถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงประมาณก่อนสงครามโลก ชาวจีนส่วนหนึ่งได้เดินทางกลับบ้าน และอีกส่วนหนึ่งได้ส่งเงินกลับ พวกเขาจึงซื้อที่ดินแล้วสร้างอาคารแปลกตาตามสถาปัตยกรรมที่เขาได้พบเห็นในต่างประเทศผสานกับสถาปัตยกรรมจีน ในช่วงที่มีการก่อสร้างมากสุดคือตั้งแต่ช่วงปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและหอตรวจการณ์และหมู่บ้านแห่งไคผิง
หฺวางหลง
หฺวางหลง หมายถึงแหล่งมรดกโลกที่งดงามด้วยภูมิประเทศภูเขาสูงยอดปกคลุมด้วยหิมะ ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมณฑลเสฉวน ประเทศจีน นอกจากความสวยงามทางด้านภูมิทัศน์แล้ว ความหลากหลายทางระบบนิเวศ ทั้งทางกายภาพ เช่น น้ำตก และน้ำพุร้อน หรือชีวภาพ แพนด้าและลิงจมูกเชิด ยังสามารถพบเห็นได้ ณ ที่นี่อีกด้ว.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและหฺวางหลง
อินซฺวี
อินซฺวี คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเมืองอันหยาง มณฑลเหอหนาน ประเทศจีน เป็นเมืองหลวงแห่งสุดท้ายของราชวงศ์ซาง โดยเป็นเมืองหลวงอยู่ 225 ปี มีจักรพรรดิปกครองอยู่ 12 พระองค์ เมืองหลวงเก่าแห่งนี้เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญของสิ่งที่เป็นไปในยุคทองของอารยธรรมจีนยุคสำริด สุสานหลวงและพระราชวังที่เป็นต้นแบบของสถาปัตยกรรมจีน และกระดูกคำทำนายที่จารึกด้วยตัวอักษรจีนโบราณ ที่บ่งบอกเกี่ยวกับวัฒนธรรม และสถานะทางสังคมของคนในยุคนั้นนับว่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ได้ขุดค้นพบในเมืองนี้.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและอินซฺวี
อู่หลิงยฺเหวียน
อู่หลิงยฺเหวียน คือชื่อเรียกบริเวณอนุรักษ์ทางธรรมชาติของจีนหลายแหล่งรวมกันที่มีทั้งความงดงามทางธรรมชาติและประวัติศาสตร์จนได้รับประกาศให้เป็นมรดกโลก ตั้งอยู่ในเขตเมืองจางเจียเจี้ย มณฑลหูหนาน มีชื่อเสียงในเรื่องเป็นแหล่งที่มีเสาหินควอร์ตไซต์กว่า 3,100 ต้น.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและอู่หลิงยฺเหวียน
องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ
งของยูเนสโก องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization) หรือ ยูเนสโก (UNESCO) เป็นทบวงการชำนัญพิเศษของสหประชาชาติ ก่อตั้งโดยได้มีการลงนามในธรรมนูญขององค์การ เมื่อวันที่ 16 พฤศจิกายน..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ
ผิงเหยา
กำแพงเมืองผิงเหยา เมืองเก่าผิงเหยา เป็นเมืองหนึ่งในมณฑลชานซี อยู่ห่างจากกรุงปักกิ่งประมาณ 715 กิโลเมตร และอยู่ห่างจากเมืองไท่หยวน เมืองเอกของมณฑล 80 กิโลเมตร ในสมัยราชวงศ์ชิง ผิงเหยาเป็นศูนย์กลางทางการเงินของจีน มีชื่อเสียงมาจากกำแพงเมืองโบราณที่ได้รับการอนุรักษ์เป็นอย่างดี และได้รับการประกาศให้เป็นเมืองมรดกโลก.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและผิงเหยา
จิ่วไจ้โกว
วไจ้โกว (ความหมาย หุบเขาเก้าหมู่บ้าน; Sicadêgu) เป็นพื้นที่อนุรักษ์ธรรมชาติทางตอนเหนือของมณฑลเสฉวน ประเทศจีน มีชื่อเสียงจากน้ำตกหลายระดับชั้นและทะเลสาบที่มีสีสันงดงาม และได้รับการประกาศให้เป็นมรดกโลกเมื่อปี พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและจิ่วไจ้โกว
ถู่โหลวแห่งฝูเจี้ยน
ู่โหลวแห่งฝูเจี้ยน หรือ บ้านดินแห่งฝูเจี้ยน คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเขตภูเขา มณฑลฝูเจี้ยน ประเทศจีน เป็นอาคารรูปทรงวงแหวนหลายชั้นที่สร้างจากดินของชาวจีนแคะ ซึ่งที่ได้ลงทะเบียนเป็นมรดกโลกนี้มีจำนวน 46 หลัง ทั้งหมดสร้างขึ้นในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 12 ถึง 20 อาคารแต่ละหลังสามารถเป็นที่อยู่อาศัยของผู้คนกว่า 800 คน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและถู่โหลวแห่งฝูเจี้ยน
ถ้ำมั่วเกา
้ำมั่วเกา (มั่วเกาคู) ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองตุนหวง มณฑลกานซู่ ประเทศจีน ในอดีตเป็นหนึ่งในจุดค้าขายและแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่สำคัญในเส้นทางสายไหม ภายในถ้ำงดงามด้วยพุทธศิลป์จีนทั้งพระพุทธรูป และจิตรกรรมฝาผนังที่มีอายุกว่า 1,000 ปี ปัจจุบันได้ร่วมกันลงทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลก ถ้ำมั่วเกาพร้อมด้วยถ้ำหลงเหมินและถ้ำยฺหวินกังเป็นที่ที่รู้จักกันดีในจีนในฐานะเป็นแหล่งที่มีปฏิมากรรมโบราณอันงดงาม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและถ้ำมั่วเกา
ถ้ำยฺหวินกัง
้ำผายฺหวินกัง (ยฺหวินกังฉือคู) คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเขตเมืองต้าถง มณฑลฉ่านซี ประเทศจีน เป็นสถานที่ที่มีถ้ำน้อยใหญ่จำนวนกว่า 252 ถ้ำ และแต่ละถ้ำยังเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปกว่า 51,000 องค์ ถ้ำผาแห่งนี้ได้แสดงถึงยุคทองทางพุทธศาสนาของจีนในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 5 และ 6 ได้อย่างชัดเจน ถ้ำยฺหวินกังจัดว่าเป็น 1 ใน 3 แหล่งปฏิมากรรมโบราณที่มีชื่อเสียงที่สุดในจีน อันประกอบด้วยถ้ำมั่วเกา ถ้ำหลงเหมิน และถ้ำยฺหวินกัง.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและถ้ำยฺหวินกัง
ถ้ำหลงเหมิน
้ำผาหลงเหมิน (หลงเหมินฉือคู) เป็นกลุ่มถ้ำบนหน้าผา ห่างออกไปทางใต้ 12 กิโลเมตรจากเมืองลั่วหยาง ในมณฑลเหอหนาน ประเทศจีน อยู่ระหว่างภูเขาเซียงทางทิศตะวันออกกับภูเขาหลงเหมินทางทิศตะวันตก หันหน้าออกสู่ริมฝั่งแม่น้ำอี้ พื้นที่บริเวณกลุ่มถ้ำมีความยาวจากทิศเหนือจรดทิศใต้ประมาณ 1 กิโลเมตร จัดว่าเป็น 1 ใน 3 แหล่งปฏิมากรรมโบราณที่ประกอบด้วยถ้ำมั่วเกา ถ้ำหลงเหมิน และถ้ำยฺหวินกัง ที่มีชื่อเสียงที่สุดในจีน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและถ้ำหลงเหมิน
ทะเลสาบตะวันตก
ทะเลสาบตะวันตก หรือที่รู้จักกันดีในชื่อ ทะเลสาบซีหู (西湖.; พินอิน: Xī Hú; อู๋: Si-wu) ทะเลสาบน้ำจืดขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก ของเมืองหางโจว มณฑลเจ้อเจียง เป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ที่มีทัศนียภาพสวยงามเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดี ทะเลสาบมีความยาวจากทิศใต้ถึงทิศเหนือ 3.3 กิโลเมตร ความกว้างจากทิศตะวันออกไปทิศตะวันตก 2.8 กิโลเมตร รอบด้านประกอบด้วยภูเขา 3 ลูก น้ำมีความใสราวกับกระจก และมีสิ่งก่อสร้างทางวัฒธรรมที่สวยงามอยู่รายรอบทั้งเจดีย์, เก๋งจีน, วัด, สวนแบบจีน, สวนแบบญี่ปุ่น, ศาลเจ้า จนถูกขนานนามว่าเป็น "สวรรค์บนดิน" ทะเลสาบตะวันตก จึงเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อ และได้รับความนิยมมาตั้งแต่ยุคโบราณ กวีชาวจีนหลายคนได้ชื่นชมและรจนาความงามของทะเลสาบแห่งนี้ มาตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 14 และเป็นแหล่งกำเนิดของนิทานพื้นบ้านเรื่องนางพญางูขาว อันเป็นที่รู้จักกันดี.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและทะเลสาบตะวันตก
ทิวเขาอู่อี๋
ทิวเขาอู่อี๋ เป็นมรดกโลกทางวัฒนธรรมและธรรมชาติ เป็นภูเขาอยู่ในมณฑลฝูเจี้ยน มีอาณาเขต 70 ตารางกิโลเมตร.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและทิวเขาอู่อี๋
ทิวเขาอู่ตัง
ทิวเขาอู่ตัง หรือ บู๊ตึ๊ง ในภาษาจีนฮกเกี้ยน เป็นทิวเขาที่ตั้งอยู่ในมณฑลหูเป่ย์ ประเทศจีน มีความสำคัญของลัทธิเต๋า ที่เล่าสืบมาว่า ปรมาจารย์เจินอู่ หรือเทพเจ้าเสวียนอู่ (玄武) ได้บำเพ็ญตบะบนยอดเขาแห่งนี้ สถานที่ที่เสมือนเป็นแดนสุขาวดี ได้ใช้วิชาทั้งบุ๋นและบู๊ต่อกรกับภิกษุหลายรูปของฝ่ายพุทธจนได้รับชัยชนะ สามารถยึดเขาแห่งนี้เป็นที่พำนักสืบมา ทิวเขาอู่ตังเป็นสถานที่ที่รวมสิ่งก่อสร้างตามแบบสถาปัตยกรรมจีนหลายยุคหลายสมัยเข้าด้วยกัน ตั้งแต่ราชวงศ์ถัง ราชวงศ์ซ่ง ราชวงศ์หยวน เรื่อยมากระทั่งราชวงศ์หมิง และราชวงศ์ชิง รวมกันนับได้กว่าพันปี.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและทิวเขาอู่ตัง
ทิเบต
ทิเบต (ภาษาทิเบต: བོད་ เป้อ, ภาษาจีน: 西藏 xīzàng ซีจ้าง) เป็นเขตที่ราบสูงในทวีปเอเชีย ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเทือกเขาหิมาลัย เป็นที่อยู่ของชาวทิเบต และกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆ และปัจจุบันมีชาวฮั่นและหุยมาอยู่อาศัยด้วยเป็นจำนวนมาก ทิเบตเป็นบริเวณที่สูงที่สุดในโลก มีระดับความสูงเฉลี่ย 4,900 เมตร หมวดหมู่:เอเชียกลาง หมวดหมู่:เอเชียตะวันออก.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและทิเบต
คลองใหญ่ (ประเทศจีน)
แผนที่คลองใหญ่ในสมัยราชวงศ์สุย คลองใหญ่ (Grand Canal) หรือ ต้า-ยฺวิ่นเหอ ขุดในสมัยราชวงศ์สุย เริ่มขุดตั้งแต่ปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและคลองใหญ่ (ประเทศจีน)
คาสต์ในจีนตอนใต้
ต์ในจีนตอนใต้ หมายถึงแหล่งมรดกโลกที่มีภูมิประเทศแบบคาสต์ ที่ตั้งอยู่ในเขตเมืองฉือหลิน ในมณฑลยูนนาน เมืองลี่โป ในมลฑลกุ้ยโจว และเมืองอู่หลง นครฉงชิ่ง ประเทศจีน ภูมิประเทศแบบคาสต์ หมายถึง พื้นที่หินปูนที่น้ำฝนน้ำท่า ชะละลายหินออกไป มากจนเป็นตะปุ่มตะป่ำ เต็มไปด้วยหลุมบ่อ ถ้ำ และทางน้ำใต้ดินที่น้ำละลายเอาเนื้อหินปูนแทรกซึมหายลงไป.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและคาสต์ในจีนตอนใต้
งานแกะสลักหินแห่งต้าจู๋
งานแกะสลักหินแห่งต้าจู๋ (ต้าจู๋ฉือเค่อ) คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเขตนครฉงชิ่ง ประเทศจีน เด่นในความงดงามของงานแกะสลักทั้งทางพุทธศาสนา ขงจื๊อ เต๋า และชีวิตผู้คนบนผาแคบ ๆ ที่เริ่มแกะสลักเรื่อยมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 9 จนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 13.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและงานแกะสลักหินแห่งต้าจู๋
ตานเสียแห่งจีน
ตานเสียแห่งจีน เป็นชื่อเรียกภูมิประเทศที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินซึ่งมีธรณีสัณฐานเป็นหินแปรสีแดง มีการกัดเซาะที่เกิดจากอิทธิพลของพลังภายในของลักษณะทางธรณีวิทยา (รวมทั้งการยกตัวของเปลือกโลก) และปัจจัยภายนอก (รวมทั้งการกัดเซาะด้วยลมและน้ำ) สมบัติทางธรรมชาติ แหล่งนี้ประกอบไปด้วยพื้นที่ 6 พื้นที่ในเขตกึ่งโซนร้อนทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน มีลักษณะเฉพาะเป็นหน้าผาสีแดงที่น่าตื่นตาและเทือกเขาที่มีถูกกัดเซาะด้วยแรงลม รวมทั้งเสาหินธรรมชาติ หอคอย หุบเขาลึกกับร่องลำธาร และน้ำตก ลักษณะภูมิประเทศอันสลับซับซ้อนนี้ช่วยรักษาป่าดงดิบของพืชใบกว้างไว้ และเป็นที่อยู่ของพืชพันธุ์และนานาสัตว์ที่หายากกว่า 400 ชน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและตานเสียแห่งจีน
ฉงชิ่ง
ฉงชิ่ง หรือ จุงกิง เป็นเขตเทศบาลนคร ตั้งอยู่ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีน มีพื้นที่ติดกับมณฑลหูเป่ย์ หูหนัน กุ้ยโจว เสฉวนและส่านซี ภายในตัวเมืองมีแม่น้ำไหลพาดผ่านหลายสายเป็นเมืองขนาดใหญ่อันดับ 8 ของจีน มีเนื้อที่ 82,300 ก.ม.² มีประชากร (พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและฉงชิ่ง
ซูโจว
ซูโจว (จีนตัวเต็ม: 蘇州; จีนตัวย่อ: 苏州) เป็นเมืองสำคัญทางตะวันออกเฉียงใต้ของมณฑลเจียงซู ซึ่งอยู่ทางภาคตะวันออกของประเทศจีน อยู่ติดกับเขตการปกครองพิเศษเซี่ยงไฮ้ ตั้งอยู่บริเวณพื้นที่ตอนปลายของแม่น้ำแยงซี ริมฝั่งทะเลสาบไท่หรือไท่หู (อังกฤษ: Lake Tai or Tai Hu; จีนตัวย่อ: 太湖) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี เป็นเขตการปกครองระดับจังหวัดที่มีประชากรอาศัยอยู่มากกว่า 4 ล้านคนในเขตเมือง และมีประชากรรวมกว่า 10 ล้านคนในพื้นที่เขตปกครองทั้งหมด เมืองซูโจวยังถือได้ว่าเป็นเมืองที่ร่ำรวยที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศจีน เป็นศูนย์กลางด้านเศรษฐกิจ อุตสาหกรรม ศูนย์กลางการค้า และการขนส่ง นอกจากนี้ซูโจวยังเป็นเมืองสำคัญด้านวัฒนธรรม การศึกษา ศิลปะ และการคมนาคม เมืองซูโจวเริ่มก่อตั้งขึ้นครั้งแรกเมื่อ 514 ปี ก่อนคริสตกาล มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 2,500 ปี ต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน ในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันออก หรือเมื่อประมาณ 100 ปี ก่อนคริสตกาล เมืองซูโจวเป็นหนึ่งในสิบเมืองใหญ่ที่สุดในโลกเนื่องจากมีผู้คนอพยพเข้ามาอยู่จำนวนมาก และในศตวรรษที่ 10 สมัยราชวงศ์ซ่ง เมืองซูโจวเคยเป็นเมืองศูนย์กลางด้านพาณิชย์ที่สำคัญของประเทศ ต่อมาในสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง จนถึงช่วงกบฏไท่ผิง (Taiping Rebellion) ในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและซูโจว
ประเทศจีน
ประเทศจีน มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า สาธารณรัฐประชาชนจีน (People's Republic of China (PRC)) เป็นรัฐเอกราชในเอเชียตะวันออก เป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลก กว่า 1,300 ล้านคน เป็นรัฐพรรคการเมืองเดียวปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน มีเมืองหลวงอยู่ที่กรุงปักกิ่ง ประเทศจีนแบ่งการปกครองออกเป็น 22 มณฑล (ไม่รวมพื้นที่พิพาทไต้หวัน) 5 เขตปกครองตนเอง 4 เทศบาลนคร (ปักกิ่ง เทียนจิน เซี่ยงไฮ้ และฉงชิ่ง) และ 2 เขตบริหารพิเศษ ได้แก่ ฮ่องกงและมาเก๊า ประเทศจีนมีพื้นที่ 9.6 ล้านตารางกิโลเมตร นับเป็นประเทศที่มีพื้นที่ทั้งหมดใหญ่ที่สุดในโลกเป็นอันดับ 3 หรือ 4 แล้วแต่วิธีการวัด ลักษณะภูมิประเทศของจีนมีความหลากหลาย ตั้งแต่ป่าสเต็ปป์และทะเลทรายในพื้นที่แห้งแล้งทางตอนเหนือของประเทศติดกับประเทศมองโกเลียและไซบีเรียของรัสเซีย และป่าฝนกึ่งโซนร้อนในพื้นที่ชื้นทางใต้ซึ่งติดกับเวียดนาม ลาว และพม่า ส่วนภูมิประเทศทางตะวันตกนั้นขรุขระและเป็นที่สูง โดยมีเทือกเขาหิมาลัยและเทือกเขาเทียนชานกั้นเป็นพรมแดนตามธรรมชาติกับประเทศอินเดีย เนปาล และเอเชียกลาง ในทางตรงกันข้าม แนวชายฝั่งด้านตะวันออกของจีนแผ่นดินใหญ่นั้นเป็นที่ราบต่ำ และมีแนวชายฝั่งยาว 14,500 กิโลเมตร (ยาวที่สุดเป็นอันดับที่ 11 ของโลก) ซึ่งติดต่อกับทะเลจีนใต้ทางใต้ และทะเลจีนตะวันออกทางตะวันออก นอกจากนี้ยังมีประเทศที่เป็นเกาะอยู่ใกล้เคียง ได้แก่ เกาหลี และญี่ปุ่น อารยธรรมจีนโบราณ ซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งอารยธรรมยุคแรกเริ่มของโลก เจริญรุ่งเรืองในลุ่มแม่น้ำเหลืองอันอุดมสมบูรณ์ ซึ่งไหลผ่านที่ราบลุ่มจีนเหนือ จีนยึดระบบการเมืองแบบราชาธิปไตยหลายสหัสวรรษ จีนรวมกันเป็นปึกแผ่นครั้งแรกในสมัยราชวงศ์ฉินเมื่อ 221 ปีก่อนคริสตกาล ส่วนราชวงศ์สุดท้าย ราชวงศ์ชิง สิ้นสุดลงในปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและประเทศจีน
ประเทศคาซัคสถาน
อัลมาตี คาซัคสถาน (Қазақстан,; Казахстан) มีชื่อทางการว่า สาธารณรัฐคาซัคสถาน (Қазақстан Республикасы; Республика Казахстан) เป็นประเทศที่ไม่มีทางออกสู่ทะเลใหญ่ที่สุดในโลก มีพื้นที่ครอบคลุมกว้างขวางในทวีปเอเชีย และเป็นสาธารณรัฐในอดีตสหภาพโซเวียต มีพรมแดนติดกับประเทศรัสเซีย สาธารณรัฐประชาชนจีน และประเทศในเอเชียกลาง ได้แก่ คีร์กีซถาน อุซเบกิสถาน และเติร์กเมนิสถาน และมีชายฝั่งบนทะเลแคสเปียน คาซัคสถานเคยเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพโซเวียต คาซัคสถานเป็นประเทศที่มีพื้นที่ใหญ่เป็นอันดับ 9 ของโลก อย่างไรก็ดี มีพื้นที่กึ่งทะเลทราย (steppe) อยู่มาก จึงมีประชากรเป็นอันดับที่ 57 มีประมาณ 6 คน/ตร.กม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและประเทศคาซัคสถาน
ประเทศคีร์กีซสถาน
ก พิพิธภัณฑ์เลนิน ชายสวมหมวกแบบดั้งเดิม คีร์กีซสถาน (คีร์กีซและКыргызстан) หรือมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า สาธารณรัฐคีร์กีซ (Кыргыз Республикасы; Кыргызская Республика) เป็นประเทศในเอเชียกลาง มีพรมแดนติดกับสาธารณรัฐประชาชนจีน คาซัคสถาน ทาจิกิสถาน และอุซเบกิสถาน เป็นประเทศที่ไม่มีทางออกสู่ทะเล เมืองหลวงและเมืองใหญ่ที่สุดมีชื่อว่าบิชเคก (เดิมเรียกว่า ฟรุนเซ) คีร์กีซสถานเดิมเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพโซเวียต.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและประเทศคีร์กีซสถาน
ปักกิ่ง
ปักกิ่ง หรือ เป่ย์จิง (จีน:, พินอิน: Běijīng) เป็นเมืองหลวงของสาธารณรัฐประชาชนจีน มีชื่อย่อว่า จิง ตั้งอยู่ที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของ ที่ราบหวาเป่ย์ ชื่อเดิมคือ จี่ (冀) สมัยวสันตสารท (春秋)และสมัยรณรัฐ (战国)เป็นเมืองหลวงของแคว้นเยียน สมัยราชวงศ์เหลียว เป็นเมืองหลวงรอง ชื่อ เยียนจิง เป็นเมืองหลวงของจีนตั้งแต่สมัยราชวงศ์จิน หยวน หมิง ชิงจนถึง สาธารณรัฐจีน เคยใช้ชื่อจงตู ต้าตู เป่ย์ผิงและเป่ย์จิง โดยมีชื่อเรียกทั้งหมดกว่า 60 ชื่อ เริ่มตั้งเป็นเมืองตั้งแต่ปี 1928 ปัจจุบัน แบ่งเป็น 16 เขตและ 2 อำเภอ เป็นนครที่ขึ้นตรงต่อส่วนกลาง พื้นที่ทั่วกรุงปักกิ่งมีถึง 16,800 ตารางกิโลเมตร ถึงสิ้นปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและปักกิ่ง
แหล่งขุดค้นทางโบราณคดีมนุษย์ปักกิ่ง โจวโข่วเตี้ยน
แหล่งขุดค้นทางโบราณคดีมนุษย์ปักกิ่ง โจวโข่วเตี้ยน (โจวโข่วเตี้ยนเป่ยจิงเหรินอี๋จี่) คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเขตกรุงปักกิ่ง ประเทศจีน เป็นแหล่งขุดค้นพบกระดูกของมนุษย์ปักกิ่ง ซึ่งมีชีวิตอยู่ประมาณ 200,000 ถึง 750,000 ปีก่อน ค้นพบครั้งแรกเมื่อราวปี..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและแหล่งขุดค้นทางโบราณคดีมนุษย์ปักกิ่ง โจวโข่วเตี้ยน
แหล่งตู่ซี
แหล่งตู่ซี ตั้งอยู่บนพื้นที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศจีน เต็มไปด้วยมรดกที่ยังคงหลงเหลือของชนเผ่าต่าง ๆ ซึ่งบรรดาหัวหน้าเผ่าจะได้รับการแต่งตั้งจากรัฐบาลและใช้ชื่อว่า 'ถูซือ' ชนเผ่านี้ปกครองดินแดนแห่งนี้ตั้งแต่ช่วงศตวรรษที่ 13 ถึง ช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ระบบถูซือเป็นผลต่อยอดมาจากระบบปกครองชนกลุ่มน้อยของราชวงศ์จีนใน 3 ศตวรรษก่อนคริสตกาล เพื่อให้เกิดความเป็นหนึ่งเดียว ในขณะเดียวกันก็ยังทำให้ชนกลุ่มน้อยต่างๆ สามารถรักษาจารีตประเพณีและวิถีชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้ ป้อมปราการที่หลงเหลือในดินแดนแห่งนี้ ยังเป็นหลักฐานอย่างดีของลักษณะการปกครองดังกล่าว.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและแหล่งตู่ซี
แหล่งซากดึกดำบรรพ์เฉิงเจียง
แหล่งซากดึกดำบรรพ์เฉิงเจียง ตั้งอยู่บนเนินเขาบนพื้นที่ 512 เฮกเตอร์ในมณฑลยูนนาน เป็นบันทึกของสังคมในทะเลแห่งยุคแคมเบรียนเริ่มแรกที่สมบูรณ์ที่สุด ด้วยพืชและสัตว์ประจำถิ่นที่ถูกเก็บรักษาไว้ได้อย่างพิเศษสุด เผยให้เห็นถึงกายวิภาคของเนื้อเยื่อทั้งอ่อนและแข็งในหลากหลายพันธุ์พืชและสัตว์ ทั้งที่มีกระดูกสันหลังและไม่มีกระดูกสันหลัง มันเป็นบันทึกเริ่มแรกของระบบนิเวศทางทะเลที่ซับซ้อน แหล่งนี้เก็บรักษาข้อมูลของกลุ่มที่มีความสัมพันธ์ทางพันธุกรรมอย่างน้อย 14 กลุ่มและกลุ่มต่าง ๆ ที่ยังเป็นปริศนาอีกกลุ่มหนึ่ง รวมกว่า 196 ชนิด เป็นหลักฐานอันพิเศษสุดของการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของสิ่งมีชีวิตบนโลกเมื่อ 530 ล้านปีมาแล้ว เมื่อสัตว์กลุ่มหลัก ๆ เกือบทั้งหมดบนโลกปัจจุบันนี้เริ่มปรากฏขึ้น เป็นการเปิดหน้าต่างทางบรรพชีววิทยาที่สำคัญยิ่งต่อวงวิชาการ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและแหล่งซากดึกดำบรรพ์เฉิงเจียง
แหล่งแซนาดู
แหล่งแซนาดู ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของกำแพงเมืองจีน แหล่งโบราณคดีแซนาดูล้อมรอบด้วยซากเมืองหลวงตามตำนานของกุบไลข่าน ออกแบบโดยที่ปรึกษาชาวจีนของผู้ปกครองชาวมองโกล ชื่อ ลิว บิงซง (Liu Bingzhdong) ในปี..๑๒๕๖/..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและแหล่งแซนาดู
โบราณสถานแห่งเติงเฟิง
ราณสถานแห่งเติงเฟิง ณ "ใจกลางฟ้าดิน" (Historic Monuments of Dengfeng in "The Centre of Heaven and Earth") คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในมณฑลเหอหนาน ประเทศจีน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและโบราณสถานแห่งเติงเฟิง
เมืองหลวงและสุสานของอาณาจักรโคกูรยอโบราณ
มืองหลวงและสุสานของอาณาจักรโคกูรยอโบราณ คือแหล่งมรดกโลกที่ประกอบด้วยแหล่งโบราณคดีในเมือง 3 เมือง ได้แก่ เมืองอู๋หนิ่ว ในมณฑลเหลียวหนิง เมืองกั๋วเน่ย (กุกแนซง - ตามภาษาเกาหลี) และหวันตู (ฮวันโด - ตามภาษาเกาหลี) ในมณฑลจี๋หลิน และสุสานอีก 40 แห่ง ซึ่งเป็นของราชวงศ์ 14 แห่ง และขุนนาง 26 แห่ง ทั้งหมดแสดงถึงร่องรอยวัฒนธรรมโกคูรยซึ่งได้มีอำนาจเหนือบางส่วนของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนและคาบสมุทรเกาหลีในช่วง 277 ปีก่อน..
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเมืองหลวงและสุสานของอาณาจักรโคกูรยอโบราณ
เส้นทางสายไหม
้นทางสายไหม (Silk Road หรือ Silk Route) เป็นชุดเส้นทางการส่งการค้าและวัฒนธรรมซึ่งเป็นศูนย์กลางของอันตรกิริยาทางวัฒนธรรมผ่านภูมิภาคของทวีปเอเชียที่เชื่อมตะวันตกและตะวันออกโดยการโยงพ่อค้าวาณิช ผู้แสวงบุญ นักบวช ทหาร ชนเร่ร่อนและผู้อาศัยในเมืองจากจีนและอินเดียไปยังทะเลเมดิเตอร์เรเนียนระหว่างเวลาหลายสมัย เส้นทางสายไหมมีความยาว 6,437 กิโลเมตร (4,000 ไมล์) ได้ชื่อมาจากการค้าผ้าไหมจีนที่มีกำไรมากตลอดเส้นทาง เริ่มตั้งแต่ราชวงศ์ฮั่น (206 ปีก่อน ค.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเส้นทางสายไหม
เอเคอร์
อเคอร์ (acre) เป็นหน่วยวัดพื้นที่ที่มีใช้ในระบบต่าง ๆ รวมทั้งระบบอังกฤษและระบบธรรมเนียมสหรัฐอเมริกา หน่วยเอเคอร์ที่ใช้กันทั่วไปมากที่สุดมีสองอย่างได้แก่ เอเคอร์สากล (international acre) และในอเมริกาคือ เอเคอร์รังวัด (survey acre) หน่วยเอเคอร์มักใช้กับการรังวัดที่ดินเป็นหลัก หน่วยเอเคอร์มีความสัมพันธ์กับหน่วยตารางไมล์ นั่นคือ 640 เอเคอร์รวมกันเป็น 1 ตารางไมล์ พื้นที่ 1 เอเคอร์มีขนาดเท่ากับ 4,840 ตารางหลา หรือ 43,560 ตารางฟุต หรือประมาณ 4,050 ตารางเมตร (0.405 เฮกตาร์) หรือ ประมาณ 2.53 ไร.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเอเคอร์
เฮกตาร์
กตาร์ คือหน่วยของพื้นที่ มักย่อว่า ha จากภาษาอังกฤษ hectare 1 เฮกตาร์ มีค่าเท่ากับ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเฮกตาร์
เทียนชาน
ทียนชาน (Tian Shan หรือ Tien Shan) เป็นเทือกเขาขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเอเชียกลาง ยอดที่สูงที่สุดคือ เจงิชโชกูซู ชื่อท้องถิ่นของเทือกเขานี้ได้แก่: 天山 (ภาษาจีน), Хан Тәңірі (ภาษาคาซัค; Khan Tengri; ตรงตัว "Empyrean God"/"Heavenly Mountains"), Теңир-Тоо (ภาษาคีร์กีซ; Tengir-Too; ตรงตัว "Heavenly Mountains"/"เทือกเขาสวรรค์"/"Mountains of Tengri"), Тэнгэр уул (ภาษามองโกเลีย; "Tenger Uul";"Heavenly Mountains") และ تەڭرى تاغ (ภาษาอุยกูร์; Tengri Tagh หรือ Tangritah) ภาพเทือกเขาเทียนชานในอวกาศเมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเทียนชาน
เทียนชานในซินเจียง
ประกอบด้วยพื้นที่ 4 พื้นที่ ได้แก่ โทมูร์ คาลาจุน-เควอร์เตอหนิง ปาอินปูคูเคอ และปกตา (Tomur, Kalajun-Kuerdening, Bayinbukuke and Bogda) รวมพื้นที่ 606,833 เฮกแตร์ (6,068.33 ตร.กม.) พื้นที่เหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของระบบภูเขาเทียนชานแห่งเอเชียกลาง ซึ่งเป็นหนึ่งในเทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดของโลก ซินเจียงเทียนชานมีรูปลักษณะภูมิประเทศทางกายภาพที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ และมีพื้นที่ที่มีทิวทัศน์งดงาม ได้แก่หิมะและภูเขาหิมะที่มียอดปกคลุมด้วยน้ำแข็ง ป่าและทุ่งหญ้าที่บริสุทธิ์ แม่น้ำและทะเลสาบที่ใสสะอาด และหุบเขาหินแดง ภูมิทัศน์เหล่านี้ตัดกันกับภูมิทัศน์ของทะเลทรายอันกว้างใหญ่ที่อยู่ติดกัน ก่อให้เกิดภาพตรงกันข้ามของสภาพแวดล้อมของความร้อนและความหนาว ความแห้งและความเปียก ความเปล่าเปลี่ยวและความอุดมสมบูรณ์ สภาพพื้นที่และระบบนิเวศยังคงรักษาสภาพเดิมไว้ตั้งแต่ยุคไพลโอซีน และเป็นตัวอย่างที่โดดเด่นของกระบวนการวิวัฒนาการทางชีววิทยาและนิเวศวิทยา แหล่งนี้ยังมีพื้นที่แผ่เข้าไปภายในทะเลทรายตากลิมากัน ซึ่งเป็นหนึ่งในทะเลทรายที่ใหญ่ที่สุดและอยู่บนพื้นที่สูงที่สุดของโลก มีชื่อเสียงด้วยเนินทรายขนาดใหญ่และพายุทรายที่รุนแรง ยิ่งไปกว่านั้น ซินเจียงเทียนชานยังเป็นถิ่นที่อยู่ของพืชพันธุ์เฉพาะถิ่นและพืชพันธุ์โบราณ ซึ่งบางชนิดหายากและอยู่ในภาวะเสี่ยงต่อการสูญพัน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเทียนชานในซินเจียง
เขาหลู
หลู คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในมณฑลเจียงซี ประเทศจีน เป็นหนึ่งในสถานที่ศูนย์กลางทางจิตวิญญาณทั้งศาสนาพุทธ ลัทธิขงจื๊อ และเต๋าของวัฒนธรรมจีน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขาหลู
เขาหวง
ตำแหน่งที่ตั้งในสาธารณรัฐประชาชนจีน เขาหวงซาน เป็นเทือกเขาที่ทอดตัวอยู่ทางตอนใต้ของมณฑลอันฮุย ทางตะวันออกของสาธารณรัฐประชาชนจีน มีชื่อเสียงมาจากทิวทัศน์ที่งดงามของยอดเขาหินแกรนิตและต้นสนหวงรูปร่างแปลกตา และภาพของหมอกและเมฆที่ลอยอยู่ใกล้ยอดเขา บริเวณเทือกเขายังมีน้ำพุร้อนและบ่อน้ำร้อนธรรมชาติอีกมากมาย เนื่องมาจากความงดงาม จึงมักจะปรากฏภาพของเทือกเขาหวงอยู่ในภาพเขียนจีน หรือปรากฏชื่อในวรรณกรรมอยู่บ่อยครั้ง ปัจจุบันนี้ องค์การยูเนสโกได้ขึ้นทะเบียนเทือกเขาหวงเป็นมรดกโลก และยังจัดว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นที่นิยมมากที่สุดแห่งหนึ่งในจีน เขาหวงประกอบไปด้วยยอดเขาจำนวนมาก มียอดภูเขาที่มีชื่อ 72 ยอด และมีอยู่ 77 ยอดที่มีความสูงมากกว่า 1,000 เมตร ยอดเขาที่สูงที่สุด 3 อันดับแรกในเทือกเขาคือ ยอดเขาเหลียนหัว (莲花峰 เหลียนหัวเฟิง ยอดเขาดอกบัว มีความสูง 1,864 เมตร) ยอดเขากวงหมิง (光明顶 ยอดเขาสว่าง มีความสูง 1,840 เมตร) และ ยอดเขาเทียนตู่ (天都峰 เทียนตู่เฟิง แปลว่า ยอดเขาเมืองหลวงแห่งสวรรค์ มีความสูง 1,829 เมตร) เขตที่ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกประกอบด้วยบริเวณเทือกเขาซึ่งมีพื้นที่ 154 ตารางกิโลเมตร และรอบๆเทือกเขาอีก 142 ตารางกิโลเมตร เขาหวงถือกำเนิดขึ้นในมหายุคเมโซโซอิก เมื่อประมาณ 100 ล้านปีก่อน โดยเกิดจากพื้นก้นทะเลยกตัวขึ้นสูง ต่อมาในยุคควอเทอร์นารี พื้นผิวของเทือกเขาถูกธารน้ำแข็งกัดเซาะเป็นเวลานาน จนเกิดเป็นเสาหินขึ้นทั่วไป และต่อมาก็เกิดป่าขึ้นบนเสาหินเหล่านั้น ในสมัยราชวงศ์จิ๋น เทือกเขาหวงมีชื่อเรียกว่า ยี่ซาน ชื่อในปัจจุบันได้รับการตั้งขึ้นใหม่ โดยนักประวัติศาสตร์พบข้อเท็จจริงนี้จากกวีนิพนธ์ของ Li Po ซึ่งได้กล่าวถึงเทือกเขาหวงด้วยชื่อในปัจจุบัน พืชที่ขึ้นอยู่ในบริเวณเทือกเขาหวงจะแตกต่างกันไปตามระดับความสูง ที่ความสูงต่ำกว่า 1,100 เมตร จะเป็นป่าชื้น ความสูงระหว่าง 1,100-1,800 เมตร จะเป็นป่าผลัดใบ และความสูงตั้งแต่ 1,800 เมตรขึ้นไป จะเป็นทุ่งหญ้าในลักษณะที่ขึ้นอยู่ตามที่สูง บริเวณเทือกเขามีพรรณไม้หลากหลายชนิด จากการสำรวจพบว่ามีพืชจำพวกพืชไม่มีท่อลำเลียงจำนวน 1 ใน 3 จากตระกูลที่มีอยู่ในจีน และตระกูลเฟิร์นถึงครึ่งหนึ่งจากจำนวนตระกูลทั้งหมดในจีน อยู่ในเทือกเขานี้ เนื่องจากยอดเขาต่างๆมักจะอยู่เหนือระดับของเมฆ ทำให้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของก้อนเมฆได้จากยอดเขา และทำให้เกิดปรากฏการณ์แสงอันน่าอัศจรรย์ ทั้งปรากฏการณ์ทะเลเมฆ และแสงพระพุทธ เป็นสิ่งที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวจำนวนมากให้มาชม โดยเฉลี่ยแล้ว จะเกิดปรากฏการณ์แสงพระพุทธขึ้นเดือนละ 2 ครั้ง น้ำพุร้อนบริเวณเทือกเขาหวงจะอยู่ที่ใต้ยอดเขาเมฆม่วง (Purple Cloud Peak) น้ำจากน้ำพุร้อนเหล่านี้จะมีอุณหภูมิอยู่ที่ 45 °C ตลอดทั้งปี บ่อน้ำร้อนส่วนใหญ่ในบริเวณนี้จะถูกเรียกรวมกันว่า Songgu Area ยอดเขาขนปุย (Fur Peak) เป็นบริเวณที่มีชื่อเสียงมาจากชาเขียวที่ได้จากบริเวณเทือกเขา โดยชื่อของยอดเขามีที่มาจากขนอ่อนที่ปกคลุมใบชาเป็นปุย เขาหวงได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกใน พ.ศ.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขาหวง
เขาอู่ไถ
อู่ไถ คือแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในเขตภูเขา มณฑลชานซี ประเทศจีน เป็นหนึ่งในสี่ภูเขาอันศักดิ์สิทธิ์ทางพุทธศาสนาของจีน (ประกอบด้วยภูเขาอู่ไถ ภูเขาจิ่วหฺวา ภูเขาเอ๋อเหมย์หรือง้อไบ๊ และภูเขาผู่ถัว) ณ ภูเขาอู่ไถแห่งนี้เป็นที่ประทับของพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ ธรรมราชกุมารในคติของพระพุทธศาสนามหายาน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขาอู่ไถ
เขาไท่
ท่ คือภูเขาที่มีความสำคัญทั้งทางด้านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเขตเมืองไท่อาน มณฑลตง ประเทศจีน ยอดสูงสุดคือ ยอดจักรพรรดิหยก มีความสูง 1532.7 เมตร (5028.5 ฟุต) ถ้าตามที่ทางการจีนรายงาน, China Institute of Geo-Environment Monitoring หรือ 1545 เมตร (5069 ฟุต) ถ้าตามที่นิยมกันรายงาน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขาไท่
เขตรักษาพันธุ์แพนด้ายักษ์แห่งเสฉวน
ตรักษาพันธุ์แพนด้ายักษ์แห่งเสฉวน (ซื่อชวนต้าฉงเมาชีซีตี้) ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลเสฉวน ประเทศจีน เป็นสถานที่เพาะพันธุ์และบ้านของแพนด้ายักษ์ (หมีแพนด้า) กว่าร้อยละ 30 ของแพนด้ายักษ์ทั่วโลก สัตว์ใกล้ศูนย์พันธุ์หลากหลายสายพันธุ์อื่น ๆ เช่น เสือดาวหิมะ เสือลายเมฆ และแพนด้าแดงอีกด้วย นอกจากนั้นแล้วยังเป็นสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์ด้วยพืชพรรณนานาชนิด ประมาณ 5,000 ถึง 6,000 สปีชีส์ และคาดว่ามีความใกล้เคียงกับป่ายุคเทอร์เชียรี เขตรักษาพันธุ์แพนด้ายักษ์มีพื้นที่ทั้งหมด 9,245 ตารางกิโลเมตร กินอาณาบริเวณ 7 เขตสงวนธรรมชาติ (自然保护区; Nature Reserve) และ 9 อุทยานทัศนียภาพ (景名胜区; Scenic Parks).
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขตรักษาพันธุ์แพนด้ายักษ์แห่งเสฉวน
เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง
ตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง หรือ กวางสี หรือ กวางไซ (จ้วง: Gvangjsih Bouxcuengh Swcigih) หรือชื่อย่อว่า กุ้ย (桂; จ้วง: Gvei) เป็นเขตปกครองตนเองระดับจังหวัดตั้งอยู่ทางภาคใต้ของประเทศจีน มีเมืองเอกคือหนานหนิง.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง
เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน
ตปกครองตนเองมองโกเลียใน (มองโกล) มีลักษณะพื้นที่แคบยาวพาดตามชายแดนภาคเหนือของจีน กั้นระหว่างจีนกับประเทศมองโกเลียและรัสเซีย มีเมืองหลวงชื่อ ฮูฮอต มีเนื้อที่ 1,183,000 ก.ม.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน
เขตปกครองตนเองทิเบต
ตปกครองตนเองทิเบต (ทิเบต:བོད་- โบด์; ซีจ้าง) เป็นเขตปกครองตนเองของประเทศจีน มีเชื้อสายมาจากชาวอินเดีย ชาวทิเบต มีพระเป็นผู้นำของเขตปกครองพิเศษนี้ ชนพวกนี้นับถือศาสนาพุทธนิกายวัชรยาน คล้ายกับประเทศภูฏาน ทิเบตตั้งอยู่บนเทือกเขาหิมาลัย เป็นที่ราบสูงที่สูงที่สุดในโลก จนได้รับฉายาว่า หลังคาโลก ทิเบตมีอากาศที่หนาวเย็นมาก และมีความกดอากาศและอ๊อกซิเจนที่ต่ำ ฉะนั้นผู้ที่จะมาในทิเบตจะต้องปรับสภาพร่างกายก่อน และด้วยเหตุนี้ประชากรที่อาศัยอยู่ในทิเบตจึงน้อย พลเมืองชายของทิเบตกว่าครึ่งบวชเป็นพระ ก่อนจีนจะยึดครองทิเบต ทิเบตมีสามเณริกามากที่สุดในโลก ในทิเบตเคยมีคัมภีร์มากมาย พลเมืองนับถือศาสนาอย่างเคร่งครัด จนได้รับฉายาว่า "แดนแห่งพระธรรม" (land of dharma) ทิเบตมีเมืองหลวงชื่อ ลาซา (Lhasa).
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขตปกครองตนเองทิเบต
เขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์
ตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์ (شىنجاڭ ئۇيغۇر ئاپتونوم رايونى-; 新疆维吾尔自治区) เป็นเขตปกครองตนเองของจีนในภาคตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศ เป็นเขตปกครองใหญ่ที่สุดของจีน เป็นเขตการปกครองชาติที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 8 ของโลก กินพื้นที่กว่า 1.6 ล้านตารางกิโลเมตรและเป็นเขตการปกครองที่มีประชากรมากที่สุดติดอันดับหนึ่งในสิบ มีดินแดนพิพาทอักไสชินที่จีนบริหารอยู่ ซินเจียงมีพรมแดนติดต่อกับประเทศรัสเซีย มองโกเลีย คาซัคสถาน คีร์กีซสถาน ทาจิกิซสถาน อัฟกานิสถาน ปากีสถานและอินเดีย นอกจากนี้ยังมีพรมแดนติดต่อกับทิเบต มีน้ำมันสำรองอุดมสมบูรณ์และเป็นภาคที่ผลิตแก๊สธรรมชาติใหญ่ที่สุดของจีน.
ดู รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีนและเขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์
ดูเพิ่มเติม
สถานที่ทางประวัติศาสตร์ในประเทศจีน
- รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีน
แหล่งมรดกโลกในประเทศจีน
- กำแพงเมืองจีน
- คลองใหญ่ (ประเทศจีน)
- คาสต์ในจีนตอนใต้
- งานแกะสลักหินแห่งต้าจู๋
- จิ่วไจ้โกว
- ช่องเขาเสือกระโจน
- ถู่โหลวแห่งฝูเจี้ยน
- ถ้ำมั่วเกา
- ถ้ำยฺหวินกัง
- ถ้ำหลงเหมิน
- ทะเลสาบตะวันตก
- ทิวเขาอู่ตัง
- ทิวเขาอู่อี๋
- ผิงเหยา
- พระพุทธรูปเล่อชาน
- พระราชวังต้องห้าม
- พระราชวังฤดูร้อน
- พื้นที่คุ้มครองแม่น้ำขนานสามสายแห่งยูนนาน
- ภูมิทัศน์วัฒนธรรมนาขั้นบันไดหงเหอฮาหนี่
- รายชื่อแหล่งมรดกโลกในประเทศจีน
- วัดขงจื๊อ สุสานขงจื๊อ และจวนตระกูลขงในชฺวีฟู่
- วัดเส้าหลิน
- ศูนย์ประวัติศาสตร์มาเก๊า
- สวนโบราณแห่งซูโจว
- สุสานจิ๋นซีฮ่องเต้
- สุสานหลวงราชวงศ์หมิง
- สุสานหลวงราชวงศ์หมิงและชิง
- สุสานหลวงหมิงเซี่ยว
- หอสักการะฟ้า
- หฺวันซิ่วชันจฺวัง
- หฺวางหลง
- อินซฺวี
- อี้ผู่
- อู่หลิงยฺเหวียน
- เขตรักษาพันธุ์แพนด้ายักษ์แห่งเสฉวน
- เขาหลู
- เขาหวง
- เขาอู่ไถ
- เขาเอ๋อเหมย์
- เขาไท่
- เทียนชาน
- เมืองหลวงและสุสานของอาณาจักรโคกูรยอโบราณ
- เส้นทางสายไหม
- แหล่งขุดค้นทางโบราณคดีมนุษย์ปักกิ่ง โจวโข่วเตี้ยน
- แหล่งตู่ซี
- แหล่งแซนาดู
หรือที่รู้จักกันในชื่อ มรดกโลกในประเทศจีน