เครื่องสังเคราะห์เสียงและแฟรงก์ แซปพา

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง เครื่องสังเคราะห์เสียงและแฟรงก์ แซปพา

เครื่องสังเคราะห์เสียง vs. แฟรงก์ แซปพา

Synthesizer เครื่องสังเคราะห์เสียง หรือ ซินธิไซเซอร์ (synthesizer) คือ เครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ ออกแบบมาเพื่อสร้างเสียงจำลองโดยใช้เทคนิคต่างๆ เช่น การเพิ่มเสียง, การ ลดเสียง, การใช้คลื่นเสียงกล้ำคลื่นวิทยุโดยเปลี่ยนความถี่คลื่น (Frequency Modulate; FM), การสังเคราะห์ เสียงกายภาพ, การทำให้คลื่นเสียงผิดเพี้ยนรูปร่างไป ซินธิไซเซอร์สร้างเสียงผ่านการปรับเปลี่ยนโดยตรงของกระแสไฟฟ้าซึ่งถูกใช้ในซินธิไซเซอร์แบบอนาล็อก, การปรับเปลี่ยนทางคณิตศาสตร์ของค่าตัวแปรที่พอใจ โดยใช้คอมพิวเตอร์ซึ่งใช้ใน ซินธิไซเซอร์แบบที่เป็นโปรแกรมสำเร็จรูป หรือจากการรวมทั้งสองวิธีเข้าด้วยกัน ในขั้นตอนสุดท้ายของซินธิไซเซอร์กระแสไฟฟ้าจะถูกใช้เพื่อสร้างการสั่นให้กับแผ่นที่ใช้สั่นของ ลำโพง หรือ หูโทรศัพท์ เป็นต้น เสียงซินธิไซเซอร์นี้ถูกจำลองไว้จากการอัดเสียงธรรมชาติ เมื่อพลังงานทางกลของคลื่นเสียงถูกแปลงไปเป็นสัญญาณ และที่สุดจะถูกเปลี่ยนกลับไปเป็นพลังงานทางกลจากการเล่นเทปที่อัดไว้ผ่านการสุ่ม ส่วนสำคัญที่ขาดหายไปของเสียงซึ่งเป็นลักษณะพิเศษของซินธิไซเซอร์ ซินธิไซเซอร์เสียงพูด ยังถูกใช้ใน กรรมวิธีสร้างเสียงพูด อิเล็กทรอนิกส์ มักจะใช้ใน โวโคดเดอร์ (Vocoders) หรือการสร้างเสียงพูดนั่นเอง. แฟรงก์ วินเซนต์ แซปพา (Frank Vincent Zappa; 21 ธันวาคม ค.ศ. 1940 – 4 ธันวาคม ค.ศ. 1993) เป็นนักดนตรี นักประพันธ์เพลง นักกิจกรรม และผู้สร้างภาพยนตร์ ชาวอเมริกัน ผลงานของเขามีเอกลักษณ์ในเรื่องความไม่เหมือนใคร การแสดงที่ไม่เตรียมมาก่อนอย่างมีอิสระ การทดลองเสียงดนตรี ความสามารถพิเศษด้านดนคี และการเสียดสีวัฒนธรรมอเมริกัน ในอาชีพเขานานกว่า 30 ปี แซปพาปรพันธ์เพลงแนวร็อก ป็อป แจ๊ซ แจ๊ซฟิวชัน ออร์เคสตรา และดนตรีรูปธรรม (musique concrète) ผลิตผลงานมากกว่า 60 อัลบั้ม โดยออกกับวง เดอะมาเทอส์ออฟอินเวนชันและผลงานเดี่ยว แซปพายังกำกับภาพยนตร์ขนาดยาวและมิวสิกวิดีโอ และออกแบบปกอัลบั้ม เขาถือเป็นหนึ่งในบุคคลในการสร้างสรรค์นวัตกรรมและเป็นนักดนตรีที่มีรูปแบบของเพลงร็อกที่หลากหลายในยุคของเขา เขาเรียนรู้การประพันธ์และการแสดงด้วยตัวเอง การได้รับอิทธิพลดนตรีที่หลากหลาย ทำให้เขาสร้างสรรค์ดนตรีที่ในบางครั้งยากต่อการจัดหมวดหมู่ ในช่วงวัยรุ่นเขาได้รับรสนิยมจากนักประพันธ์เพลงคลาสสิกยุคศตวรรษที่ 20 อย่าง เอดการ์ วาเรส, อีกอร์ สตราวินสกี, และ แอนทัน เวเบิร์น ร่วมกับแนวเพลงริทึมแอนด์บลูส์และดูวอป ในคริสต์ทศวรรษ 1950 เขาเริ่มแต่งเพลงคลาสสิกตอนเรียนไฮสกูล ในขณะเดียวกันเขาก็ยังเเล่นกลองกับวงแนวรึทึมแอนด์บลูส์ ต่อมาเปลี่ยนมาเล่นกีตาร์ไฟฟ้าแทน.