เคป็อปและไอดอลเกาหลีใต้

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง เคป็อปและไอดอลเกาหลีใต้

เคป็อป vs. ไอดอลเกาหลีใต้

ป็อป (K-pop) หรือเพลงป็อปเกาหลี โดยเฉพาะเพลงจากเกาหลีใต้ ที่มีศิลปินทั้งกลุ่มและเดี่ยวมากมายอย่างเช่น เอพิงก์ เจบีเจ เอ็กโซ (วงดนตรี), BTS, GOT7,แบล็กพิงก์, ชินฮวา, โบอา, บิกแบง, เรน, เซเว่น, ทงบังชินกี,ซูเปอร์จูเนียร์, โซนยอชิแด,ซิสตาร์,ซีเอ็นบลู,มิสเอ, คารา, วันเดอร์เกิลส์, ชายนี่,ก๊อตเซเว่น, ทูพีเอ็ม, เอฟ (เอกซ์), ที-อาร่า, อินฟินิท‚ บีสท์,อีเอกซ์ไอดี,บีเอพี, ซีเครต, โฟร์มินิต, บราวน์อายด์เกิลส์, จีเฟรนด์, เรดเวลเวต (วงดนตรี),เซเว่นทีน,วอนนาวัน,แอสโตร, บีทูบี นอกจากนี้ ยังมีประเทศอื่นที่ได้รับความนิยมด้วย เช่น จีน, ญี่ปุ่น, ไต้หวัน, ฮ่องกง, ฟิลิปปินส์, ไทย และประเทศอื่นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตอนนี้รวมถึงประเทศในแถบทวีปอเมริกาใต้ด้วย อาทิเช่น อาร์เจนตินา, บราซิล, ชิลี เป็นต้น ความนิยมในดนตรีเกาหลีมักพิจารณาว่าเป็นหนึ่งในการเติบโตของความคลั่งไคล้ในกระแสเกาหลี ที่นิยมในวัฒนธรรมเกาหลีของชาวเอเชีย ในปัจจุบัน มีการพยายามสร้างนักร้องเคป็อปให้เป็นไอดอล ผู้เชี่ยวชาญเรื่องวัฒนธรรมร่วมสมัยของเกาหลีวิเคราะห์ว่า การที่วงการเคป็อปได้สร้างนักร้องให้เป็นไอดอล ทำให้ต้องเน้นที่ภาพลักษณ์มากกว่าผลงานเพลง และจากเหตุนี้ทำให้หลายวงมีความขัดแย้งและชิงดีชิงเด่นกันเองระหว่างสมาชิก หากมีคนใดคนหนึ่งโดดเด่นกว่าคนอื่น ทำให้ต้นสังกัดบางบริษัทต้องเฉลี่ยรายได้ให้เท่าเทียมกัน. อดอลเกาหลีใต้ (South Korean idol) หรือ เคป๊อปไอดอล (K-pop idol) เป็นบุคคลซึ่งผ่านการแสดงความสามารถบนเวทีที่จัดขึ้นโดยบริษัทบันเทิงหาผู้มีความสามารถ เช่น เอสเอ็มเอนเตอร์เทนเมนต์ วายจีเอนเตอร์เทนเมนต์ และเจวายพีเอนเตอร์เทนเมนต์ แล้วเข้ารับการฝึกด้วยระบบ "เสมือนอยู่ในโรงงาน" เพื่อให้เป็นผู้มีชื่อเสียงในแวดวงบันเทิง เช่น นักร้อง, นักแสดง หนังสือพิมพ์ เดอะแวนคูเวอร์ออบเซิร์ฟเวอร์ (The Vancouver Observer) ระบุว่า ไอดอลเกาหลีใต้ตามแบบฉบับต้องมีลักษณะสามประการ คือ เยาว์วัยจนเหลือเชื่อ (incredibly young), ดูดี (good looking) และสามารถส่งเสียงให้เกินจริงได้ (able to carry a melodramatic note) ผู้เชี่ยวชาญเรื่องวัฒนธรรมร่วมสมัยของเกาหลี วิเคราะห์ว่า การที่วงการเคป๊อปได้สร้างนักร้องให้เป็นไอดอล ทำให้ต้องเน้นที่ภาพลักษณ์มากกว่าผลงานเพลง และจากเหตุนี้ทำให้หลายวงมีความขัดแย้งและชิงดีชิงเด่นกันเองระหว่างสมาชิก หากมีคนใดคนหนึ่งโดดเด่นกว่าคนอื่น ทำให้ต้นสังกัดบางบริษัทต้องเฉลี่ยรายได้ให้เท่าเทียมกัน.