ภาษาฮีบรูและสเมิร์ฟ

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง ภาษาฮีบรูและสเมิร์ฟ

ภาษาฮีบรู vs. สเมิร์ฟ

ษาฮีบรู (Modern Hebrew, อิฟริท) เป็นภาษาเซมิติก (Semitic) ซึ่งจัดอยู่ในตระกูลภาษาแอโฟรเอชีแอติก (Afro–Asiatic) เป็นภาษาที่เก่าแก่ โดยมีอายุมาอย่างน้อยตั้งแต่ 3,500 ปีที่แล้ว ในอดีต เคยเป็นภาษาตาย เหมือนดั่งภาษาบาลี สันสกฤต และละติน โดยใช้เป็นภาษาที่ใช้เพียงแต่ในวงจำกัด หนังสือต่างทางศาสนา และสถานที่ทางศาสนาเท่านั้น แต่ปัจจุบัน มีการกลับมาใช้เป็นภาษาพูดใหม่ และเป็นภาษาที่ชาวอิสราเอลใช้สื่อสารกันในชีวิตประจำวัน โดยภายในในอิสราเอล มีผู้พูดมากกว่า 4,380,000 คน ซึ่งเป็นภาษาราชการคู่กับภาษาอาหรับ นอกอิสราเอล ภาษาฮีบรูยังมีผู้พูดอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งโดยมากเป็นชุมชนชาวยิว ทะนัค (Tanakh) หรือพระคัมภีร์เก่า (The Old Testament) ของศาสนายิว เขียนไว้ด้วยภาษาฮีบรู ซึ่งถือว่าเป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์ (לשון הקודש Leshon ha-Kodesh: เลโชน ฮา-โกเดช) ของชาวยิวตั้งแต่สมัยโบราณ นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่ระบุว่าหลัง 57 ปีก่อนพุทธศักราช ซึ่งเป็นยุคที่จักรวรรดิบาบิโลเนียใหม่ทำลายกรุงเยรูซาเลมและอพยพชาวยิวไปยังบาบิโลนและพระเจ้าไซรัสมหาราชแห่งเปอร์เซียปลดปล่อยชาวยิวให้เป็นไท ภาษาฮีบรูในแบบที่เขียนในพระคัมภีร์เก่า ถูกแทนที่ด้วยภาษาฮีบรูใหม่และภาษาแอราเมอิกที่ใช้ในท้องถิ่นนั้น หลังจากพุทธศตวรรษที่ 7 จักรวรรดิโรมันเข้ายึดครองกรุงเยรูซาเล็ม และอพยพชาวยิวออกไป ภาษาฮีบรูเริ่มใช้เป็นภาษาพูดน้อยลงแต่ยังคงเป็นภาษาทางศาสนาและภาษาในการเขียน หลังจากเยรูซาเล็มถูกชาวบาบิโลนทำลายครั้งแรก 586 ปีก่อนคริสตกาล ภาษาอย่างในพระคัมภีร์เก่าเริ่มถูกแทนที่ด้วยคำในลักษณะใหม่ หลังจากจำนวนประชากรของชาวยิวในบางส่วนของจูเดีย (Judea) ลดลง ภาษาฮีบรูเลิกใช้เป็นภาษาพูดราวคริสต์ศตวรรษที่ 2 แต่ยังคงเป็นภาษาเขียนที่สำคัญต่อเนื่องมาตลอดหลายศตวรรษ นอกจากจะใช้ในศาสนาแล้ว งานเขียนสำหรับวัตถุประสงค์อื่น ๆ เช่น เขียนตำรา จดหมาย ปรัชญา การแพทย์ บทกวี บันทึกศาล ล้วนใช้ภาษาฮีบรู ซึ่งได้เข้ากับวงความรู้และคำเฉพาะใหม่ ๆ โดยคำยืมและคำประดิษฐ์ใหม่ ภาษาฮีบรูยังคงถูกรักษาไว้ในฐานะภาษาเขียนโดยชุมชนชาวยิวทั่วโลก จนกระทั่งมีการตั้งลัทธิไซออนนิสต์เพื่อฟื้นฟูชาติยิว สมาชิกไซออนนิสต์ส่งเสริมให้มีการแทนที่ภาษาพูดของชาวยิวในขณะนั้น เช่นภาษาอาหรับ ภาษาจูเดสโม (Judezmo, ภาษาลาดิโน Ladino ก็เรียก) ภาษายิดดิช ภาษารัสเซีย และภาษาอื่น ๆ ของชาวยิวที่อาศัยอยู่ต่างประเทศ เป็นภาษาของศาสนายิวส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในประเทศอิสราเอล ภาษาฮีบรู มีการสร้างคำใหม่โดยยืมจากภาษาฮีบรูในไบเบิลหรือจากภาษาอาหรับและภาษาอราเมอิก รวมทั้งภาษาในยุโรป เช่น ภาษาฝรั่งเศส ภาษารัสเซีย และภาษาเยอรมัน ภาษาฮีบรูกลายเป็นภาษาราชการของปาเลสไตน์ภายใต้การปกครองของอังกฤษตั้งแต.. มิร์ฟ (Smurf) คือตัว การ์ตูน สีฟ้าที่มีความสูงเพียงแค่ แอปเปิ้ล 3 ผลเรียงต่อกัน อาศัยอยู่ในบ้านที่สูงเท่ากับเห็ด สวมกางเกงสีขาวทั้งแบบมีสายเอี๊ยมและไม่มีสายเอี๊ยม ตัวการ์ตูนผู้หญิงจะใส่ชุดกระโปรงแขนกุดติดระบายที่ปลายแขนและชายกระโปรง มีผมสีขาวยาวประบ่าเป็นลอน ทุกตัวจะสวมหมวกผ้าสีขาวทรงสามเหลี่ยมนิ่มๆ ปลายหมวกพับลงไปด้านข้างบ้างด้านหลังบ้าง ตัวการ์ตูนเหล่านี้มีหลายวัยตั้งแต่สูงอายุ มีเครายาวสีขาว ขนคิ้วหนาสีขาว มีตัวละครวัยเด็กทั้งหญิงชายล้วนเป็นวันรุ่นท่าทางแสดงลักษณะเฉพาะของแต่ละตัว ตัวที่สุขุมคงแก่เรียนจะสวมแว่น ตัวที่ดื้อดึงจะมีคิ้วขมวดยุ่งอยู่เกือบตลอดเวลา สเมิร์ฟเป็นสิ่งมีชีวิตอายุนับร้อยปีทีเดียว ตัวอย่างเช่น คุณปู่สเมิร์ฟซึ่งอาวุโสที่สุดในหมู่บ้านเห็ดมีอายุถึง 542 ปี ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าที่อยู่ของพวกสีฟ้าตั้งอยู่ที่ใดในโลกแต่คาดว่าน่าจะอยู่ที่ใดที่หนึ่งในยุโรป บิดาผู้ให้กำเนิด Smurf คือ Pierre Culliford (Peyo) นักเขียนการ์ตูนชาวเบลเยี่ยม โดยชื่อแรกที่เขาใช้คือ Les Schtroumpfs ต่อมาเมื่อได้ตีพิมพ์ไปยังเยอรมันได้ใช้ชื่อว่า The Smurfs ทำให้ชื่อนี้เป็นที่นิยมไปทั่วโลก ในอเมริกาบรรดาของเล่น ฟิกเกอร์ของเสมิร์ฟเป็นที่นิยมอย่างมาก ทำให้บริษัท Hanna-Barbera หันมาลงทุนผลิตภาคทีวีแอนิเมชั่นของ The Smurfs และประสบความสำเร็จเป็นอย่างดีอีกทั้งยังได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล Emmy Awards หลายครั้ง.