ภาษาละตินและมามโบ

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง ภาษาละตินและมามโบ

ภาษาละติน vs. มามโบ

ษาละติน (Latin) เป็นภาษาโบราณในภาษากลุ่มอินโด-ยูโรเปียน มีต้นกำเนิดในที่ราบลาติอุม (Latium) ซึ่งเป็นพื้นที่รอบๆกรุงโรม และได้ชื่อว่าเป็นภาษาทางการในการสื่อสารของจักรวรรดิโรมัน ต่อมาภาษาละตินได้ถูกกำหนดให้เป็นภาษาสื่อสารและในพิธีสวดของศาสนจักรโรมันคาทอลิก และยังเป็นภาษาที่ใช้โดยนักวิทยาศาสตร์ นักปรัชญา และนักเทววิทยาของยุโรป ตั้งแต่ตลอดยุคกลางจนมาถึงยุคสมัยใหม่ ภาษาละตินจึงเป็นภาษาต้นฉบับของงานเขียนที่ทรงคุณค่าทั้งทางประวัติศาสตร์ และทางวรรณกรรมเป็นจำนวนมาก ภาษาอังกฤษได้รับคำในภาษาละตินเข้ามาในภาษาตนเป็นจำนวนมาก เนื่องจากอิทธิพลของเจ้าปกครองชาวแองโกล-นอร์มัน ซึ่งใช้ภาษาฝรั่งเศส นอกจากนี้คำศัพท์ที่ใช้ในสาขาวิทยาศาสตร์และการแพทย์ ล้วนเป็นคำศัพท์ภาษาละตินหรือสร้างจากภาษาละติน ภาษาละตินเป็นภาษามีวิภัติปัจจัย (การผันคำ) มีการก 7 การก (case), มีเพศ 3 เพศ, และมีพจน์ 2 พจน์ ภาษาอื่น ๆ อีกหลายภาษาที่ใช้ในปัจจุบัน พัฒนาสืบต่อมาจากภาษาละตินพื้นบ้าน ซึ่งจะเรียกกลุ่มภาษาเหล่านี้ว่า ภาษากลุ่มโรมานซ์ ภาษาที่อยู่ในกลุ่มภาษาโรมานซ์ที่สำคัญได้แก่ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาโรมาเนีย ภาษาอิตาลี ภาษาโปรตุเกส และภาษาสเปน ภาษาส่วนใหญ่ในภาษากลุ่มอินโด-ยูโรเปียนก็มีความสัมพันธ์บางอย่างกับภาษาละติน แม้ภาษาละตินในปัจจุบัน จะมีผู้ใช้น้อยมากจนถูกนับว่าเกือบเป็นภาษาสูญแล้ว แต่การศึกษาภาษาละตินในโรงเรียนและในมหาวิทยาลัยก็ยังคงมีอยู่อย่างแพร่หลาย นอกจากนี้อักษรละติน (ที่พัฒนามาจากอักษรกรีก) ยังคงมีใช้ในหลายภาษา และเป็นอักษรที่ใช้มากที่สุดในโลก. มามโบ (Mambo ออกเสียงแบบอเมริกัน /ˈmɑmboʊ/ แบบบริติช /ˈmæmbəʊ/) เป็นชื่อจังหวะดนตรีและการเต้นรำของชาวคิวบา มีความหมายว่า "conversation with the gods" มาจากชื่อหมอผีลัทธิวูดูในเฮติ แถบตะวันตกของทวีปแอฟริกา ซึ่งย้ายถิ่นฐานมาอยู่แถบทะเลแคริบเบียนพร้อมกับการค้าทาสตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 16 ดนตรีมามโบสมัยใหม่ เริ่มต้นตั้งแต่ ค.ศ. 1938 พร้อมกับจังหวะการเต้นที่เรียกว่า "มามโบ" พัฒนามาจากรูปแบบการเต้นแบบพื้นเมืองแอฟริกา แต่งโดย Orestes López และ Cachao López พี่น้องนักดนตรีชาวคิวบา ผู้ได้รับการยกย่องเป็น ผู้ให้กำเนิดดนตรีมามโบ โดยผสมผสานดนตรีแอฟริกัน-คิวบัน กับดนตรีจังหวะสวิงของอเมริกัน มีทั้งจังหวะเร็ว และช้า ดนตรีมามโบได้รับความนิยมอย่างกว้างขวาง เมื่อเปเรซ ปราโด (Perez Prado) นักเปียโนและนักแต่งเพลงชาวคิวบา นำดนตรีแนวนี้มาเล่นในคาสิโนในฮาวานา เมื่อเปเรซ ปราโด ย้ายไปอยู่ที่เม็กซิโกในปี ค.ศ. 1948 เขาเริ่มบันทึกแผ่นเสียงในสังกัด RCA Victor และทำให้ดนตรีมามโบเป็นที่นิยมในวงกว้าง และข้ามฝั่งไปในสหรัฐอเมริกาในปี ค.ศ. 1951 เปเรซ ปราโด ได้รับฉายาว่าเป็น "ราชาแห่งมามโบ" (หรือ Mambo King) ลักษณะเด่นของดนตรีมามโบของเปเรซ ปราโด คือ ใช้แซกโซโฟนให้จังหวะ และใช้เครื่องเป่าทองเหลือง (ทรอมโบนและทรัมเปต)ให้ทำนอง มีเปียโน กลอง และเครื่องเคาะเป็นส่วนประกอบ.