พืดหินปะการังและสัตว์เลื้อยคลานทะเล

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง พืดหินปะการังและสัตว์เลื้อยคลานทะเล

พืดหินปะการัง vs. สัตว์เลื้อยคลานทะเล

แผนที่แสดงการกระจายตัวของแนวปะการังทั่วโลก แนวปะการัง หรือ พืดหินปะการัง เป็นระบบนิเวศที่ซับซ้อน และมีความหลากหลายมากที่สุดในทะเล แนวปะการังจัดเป็นสิ่งก่อสร้างของสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่ที่สุดในโลก เป็นหินปูนที่มีความแข็ง โดยสัตว์ทะเลขนาดเล็กคือ ปะการัง รวมถึงซากของสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ในทะเลอย่างอื่นร่วมด้วย เช่น สาหร่ายหินปูน, หอยที่มีเปลือกแข็ง เป็นต้น ทั้งปะการังเองและสิ่งมีชีวิตที่สร้างหินปูนได้ เมื่อตายไปแล้วจะยังคงเหลือซากหินปูนทับถมพอกพูน ซึ่งถือว่าเป็นขบวนการสร้างแนวปะการัง ซากหินปูนเหล่านั้นค่อย ๆ ผุกร่อนเป็นผงตะกอน ซึ่งส่วนหนึ่งก็ยังคงสะสมพอกพูนในแนวปะการัง แต่อีกส่วนหนึ่งอาจถูกพัดพาล่องลอยไปตามกระแสน้ำไปทับถมพอกพูนเป็นชายหาด การเจริญเติบโตของแนวปะการังเป็นไปอย่างช้า ๆ ในแต่ละปี ปะการังบางชนิดอาจเพิ่มขนาดของตนเองขึ้นมาได้เพียง 2-5 เซนติเมตรเท่านั้น ซึ่งกว่าที่ปะการังจะสร้างตนเองจนแข็งแรงเป็นแนวพืดได้ต้องใช้เวลานับหมื่น ๆ ปี โดยแนวปะการังที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก คือ เกรตแบร์ริเออร์รีฟ ทางตอนเหนือของออสเตรเลีย ที่มีเนื้อที่กว้างขวางกว่า 1,562 ไมล์ (2,500 กิโลเมตร) มีแนวปะการังมากกว่า 2,900 แนว ซึ่งได้รับการประกาศให้เป็นมรกดกโลกทางธรรมชาติ และแนวปะการังที่มีขนาดใหญ่อีกแห่งหนึ่งของโลก คือ สามเหลี่ยมปะการัง ที่ครอบคลุมพื้นที่ระหว่างน่านน้ำของฟิลิปปินส์ เช่น อุทยานธรรมชาติปะการังตุบบาตาฮา, มาเลเซีย, อินโดนีเซีย, ปาปัวนิวกินี, หมู่เกาะโซโลมอน และติมอร์เลสเต คิดเป็น 1 ใน 3 ของแนวปะการังที่มีอยู่ในโลก และมีความหลากหลายของชนิดปลาที่อาศัยอยู่ในแนวปะการังคิดเป็นร้อยละ 35 ของปลาที่อาศัยในแนวปะการังทั้งหมดทั่วโลก. อีลาสโมซอรัสหนึ่งในสัตว์เลื้อยคลานทะเลในยุคก่อนประวัติศาสตร์ สัตว์เลื้อยคลานทะเล เป็นสัตว์เลื้อยคลานซึ่งได้ปรับตัวเป็นลำดับที่สองเข้ากับการดำเนินชีวิตแบบอยู่ในน้ำหรือกึ่งใต้น้ำในสิ่งแวดล้อมทางทะเล สัตว์เลื้อยคลานทะเลยุคแรกเริ่มพบตั้งแต่ยุคเพอร์เมียนระหว่างมหายุคพาลีโอโซอิก ระหว่างมหายุคมีโซโซอิก สัตว์เลื้อยคลานหลายกลุ่มได้ปรับตัวให้สามารถดำเนินชีวิตอยู่ในทะเลได้ รวมไปถึงเครือบรรพบุรุษที่คล้ายคลึงกัน อย่างเช่น อิกธิโอซอร์ พลีซีโอซอร์ (อันดับทั้งสองนี้ครั้งหนึ่งคาดกันว่าเคยอยู่ร่วมกันในกลุ่ม "อีนาลิโอซอเรีย" การจัดลำดับซึ่งปัจจุบันล้าสมัยไปแล้ว) เป็นต้น หลังจากเหตุการณ์การสูญพันธุ์ครั้งใหญ่เมื่อปลายยุคครีเตเชียส สัตว์เลื้อยคลานทะเลได้ลดจำนวนลงอย่างมาก สัตว์เลื้อยคลานทะเลที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในปัจจุบัน อย่างเช่น อีกัวนาทะเล งูทะเล เต่าทะเล และจระเข้น้ำเค็ม สัตว์เลื้อยคลานทะเลบางชนิด อย่างเช่น อิกธิโอซอร์และโมซาซอร์ น้อยครั้งที่จะเสี่ยงภัยขึ้นมาบนบกและออกลูกในน้ำ สำหรับสิ่งมีชีวิตอื่น อย่างเช่น เต่าทะเลและจระเข้น้ำเค็ม จะกลับคืนสู่ชายฝั่งเพื่อวางไข่ สัตว์เลื้อยคลานทะเลบางชนิดยังขึ้นมาพักผ่อนและอาบแดดบนพื้นดินอีกด้ว.