พลูทาร์กและสำนักศึกษาเพริพาเททิก

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง พลูทาร์กและสำนักศึกษาเพริพาเททิก

พลูทาร์ก vs. สำนักศึกษาเพริพาเททิก

ลูทาร์ก (Plutarch) เมื่อเกิดมีชื่อว่า ปลูตาร์โคส (Πλούταρχος) ต่อมาเมื่อเป็นพลเมืองโรมันได้เปลี่ยนชื่อเป็น ลูกิอุส แม็สตริอุส ปลูตาร์คุส (Lvcivs Mestrivs Plvtarchvs; ราว ค.ศ. 46 – ราว ค.ศ. 120) เป็นนักประวัติศาสตร์ นักเขียนชีวประวัติ นักเขียนบทความ และนักปรัชญาเพลโตชาวชาวโรมันเชื้อสายกรีกผู้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการเขียนชีวประวัติและสาขาวิชาต่าง ๆ ''Moralia'', 1531 งานเขียนที่สำคัญของพลูทาร์กก็คือ ชีวิตของชาวกรีกและโรมันชนชั้นขุนนาง (Parallel Lives) และ โมราเลีย (Moralia) พลูทาร์กเกิดในครอบครัวจากตระกูลสูงในเคโรเนียที่อยู่ทางตะวันออกของเดลฟีราว 20 ไมล. ''โรงเรียนของอริสโตเติล'' ภาพวาดในคริสต์ทศวรรษ 1880 ของ กุสตาฟ อดอล์ฟ สปังเกนเบิร์ก สำนักศึกษาเพริพาเททิก (peripatetic school) เป็นหนึ่งในสำนักศึกษาทางปรัชญาในสมัยกรีกโบราณ ซึ่งมีรูปแบบการสอนปรับปรุงมาจากวิธีการของผู้ก่อตั้ง คืออริสโตเติล นักปรัชญากรีก คำว่า เพริพาเททิก จะใช้เรียกบรรดาลูกศิษย์ของเขา ชื่อของโรงเรียนมีที่มาจากคำว่า Peripatos ซึ่งมาจาก peripatoi (περίπατοι "ระเบียง") ของสนามประลองไลเซียมในกรุงเอเธนส์ อันเป็นสถานที่ที่บรรดาสมาชิกของสำนักศึกษามาพบปะกัน นอกจากนี้มีอีกคำหนึ่งในภาษากรีกคือ peripatetikos (περιπατητικός) ซึ่งหมายถึง การเดิน ดังนั้นคำว่า เพริพาเททิกจึงใช้ในความหมายว่า การท่องเที่ยว การค้นหา หรือการเดินและพูดคุย มีตำนานเล่ากันหลังจากที่อริสโตเติลเสียชีวิตแล้วว่า เขาจะเดินไปเดินมาในขณะใช้ความคิด สำนักศึกษาแห่งนี้น่าจะก่อตั้งขึ้นราว 335 ปีก่อนคริสตกาล ซึ่งเป็นช่วงที่อริสโตเติลเริ่มการสอนในไลเซียม โดยเป็นสถาบันศึกษาอย่างไม่เป็นทางการ สมาชิกประกอบด้วยผู้สนใจในปรัชญาและวิทยาศาสตร์ ผู้สืบทอดของอริสโตเติลคือ เทโอพราสตุส และ สตราโต ยังคงยึดถือประเพณีในการศึกษาทฤษฎีต่างๆ ในทางปรัชญาและวิทยาศาสตร์ จนประมาณกลางศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล สำนักศึกษานี้ก็เริ่มเสื่อมความนิยม และกลับฟื้นฟูขึ้นมาอีกครั้งก็เมื่อล่วงเข้าสู่ยุคโรมันแล้ว ในช่วงหลัง สมาชิกของสำนักศึกษาหันไปเอาใจใส่ในการเก็บรักษาบันทึกผลงานของอริสโตเติล และไม่ได้สนใจในการค้นคว้าความรู้เพิ่มเติมอีก สำนักศึกษายุติลงในที่สุดเมื่อประมาณคริสต์ศตวรรษที่ 3.