ทฤษฎีวัตถุนิยมวิภาษและประวัติศาสตร์

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง ทฤษฎีวัตถุนิยมวิภาษและประวัติศาสตร์

ทฤษฎีวัตถุนิยมวิภาษ vs. ประวัติศาสตร์

ทฤษฎีวัตถุนิยมวิภาษ (Dialectical materialism) เป็นทฤษฎีที่ถูกคิดค้นรวบรวมขึ้นให้สมบูรณ์โดยผู้แผยแพร่ลัทธิคอมมิวนิสต์คนแรก หรือที่รู้จักกันในนามของ คาร์ล มาร์ก ตัวทฤษฎีนี้ เกิดจากการผสานหลักคิดของนักคิดและนักจิตวิทยาผู้มีชื่อเสียงหลายคนในอดีต เช่น อดัม สมิธ บิดาแห่งเศรษฐศาสตร์โลก ซิกมัน ฟรอย และคนอื่น ๆ ไม่เว้นแม้แต่ปราชญ์แห่งยุคสมัยก่อนประวัติศาสตร์อย่างอริสโตเติล หรือ โสกราตีส ลักษณะของทฤษฎีเป็นการ 'มุ่งเน้นหาสัจจะจากความเป็นจริงและลงมือพัฒนา' ซึ่งความเป็นจริงในที่นี้หมายถึงความเที่ยงแท้ในเรื่องใด ๆ ก็ตามในธรรมชาติ และการลงมือพัฒนาก็หมายถึงการลงมือพัฒนาตามหลัก 'ความเป็นจริงในเรื่องใด ๆ หรือสภาพใด ๆ' เพื่อเป้าหมายที่ปรารถนา หรือจะกล่าวในทางสังคมนิยมก็คือ ความมั่งคั่งร่วมกัน การเข้าถึงทฤษฎีนี้มีเพียงการปฏิบัติเท่านั้น เป็นการลงมือปฏิบัติเพื่อศึกษาเรื่องใด ๆ ให้กระจ่างชัดก่อนลงมือกระทำ ทั้งนี้ในการศึกษาควรจะเป็นการลงพื้นที่จริงเพื่อให้ได้รับรู้สภาพที่แท้จริงเท่านั้น. ประวัติศาสตร์ (history; รากศัพท์ภาษากรีก ἱστορία หมายถึง "การสอบถามหาความรู้ที่ได้มาโดยการสอบสวน") เป็นการค้นพบ ค้นหา รวบรวม จัดระเบียบและนำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตประวัติศาสตร์ยังอาจหมายถึงช่วงเวลาหลังมีการประดิษฐ์ตัวอักษรขึ้น นักวิชาการผู้เขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เรียกนักประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์เป็นสาขาการวิจัยซึ่งใช้การบรรยายเพื่อพิจารณาและวิเคราะห์ลำดับของเหตุการณ์ และบางครั้งพยายามสอบสวนรูปแบบของเหตุและผลซึ่งมีอิทธิพลต่อเหตุการณ์อย่างยุติธรรม นักประวัติศาสตร์ถกเถียงกันเรื่องธรรมชาติของประวัติศาสตร์และประโยชน์ของมัน ซึ่งรวมทั้งถกเถียงการศึกษาสาขาวิชาเป็นจุดจบในตัวมันเองและเป็นเสมือนวิถีการให้ "มุมมอง" ต่อปัญหาในปัจจุบันp 52 เรื่องเล่าซึ่งเป็นสิ่งธรรมดาในวัฒนธรรมใดวัฒนธรรมหนึ่ง แต่ไม่มีการสนับสนุนจากแหล่งข้อมูลภายนอก (เช่น ตำนานเกี่ยวกับกษัตริย์อาเธอร์) มักจัดเป็นมรดกทางวัฒนธรรมมากกว่า "การสอบสวนอย่างไม่นำพา" ที่จำเป็นตามสาขาประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ในอดีตก่อนมีบันทึกลายลักษณ์อักษรเรียกว่า ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ในบรรดานักวิชาการ นักประวัติศาสตร์ชาวกรีกในศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล เฮโรโดตัส ถูกพิจารณาว่าเป็น "บิดาแห่งประวัติศาสตร์" เขาร่วมกับธูซิดดิดีส0 นักประวัติศาสตร์ร่วมสมัย ก่อตั้งรากฐานของการศึกษาประวัติศาสตร์สมัยใหม่ อิทธิพลของพวกเขา ร่วมกับแบบแผนทางประวัติศาสตร์อื่นในส่วนอื่นของโลก ได้ก่อให้เกิดการตีความธรรมชาติของประวัติศาสตร์ไปต่าง ๆ นานา ซึ่งได้วิวัฒนามาเป็นเวลาหลายศตวรรษและยังมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ในปัจจุบัน การศึกษาประวัติศาสตร์สมัยใหม่มีหลายสาขา รวมทั้งสาขาที่มุ่งศึกษาภูมิภาคหนึ่งโดยเฉพาะ และสาขาที่มุ่งศึกษาองค์ประกอบเฉพาะหัวข้อหรือใจความของการสอบสวนประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์มักสอนเป็นส่วนหนึ่งในการศึกษาขั้นประถมและมัธยม และการศึกษาวิชาการประวัติศาสตร์เป็นสาขาหลักในระดับอุดมศึกษ.