ดิสโทเปียและแฟรงก์ แซปพา

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง ดิสโทเปียและแฟรงก์ แซปพา

ดิสโทเปีย vs. แฟรงก์ แซปพา

ทเปีย (dystopia; มีชื่อเรียกอื่นๆ ได้แก่ cacotopiaCacotopia (from κακός kakos "bad") was the term used by Jeremy Bentham in his 19th century works, kakotopia และ anti-utopia) เป็นสังคมที่ไม่พึงประสงค์หรือน่าหวาดกลัว ปกครองด้วยระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จ หรือมีภัยพิบัติทางธรรมชาติ ความหมายโดยพยัญชนะของ ดิสโทเปีย จึงหมายถึง "สถานที่เลวร้าย" ว่าตรงกันข้ามกับแนวคิดสังคมแบบยูโทเปีย คำว่า "ดิสโทเปีย" นี้ ปกติถือว่าเป็นสภาพการควบคุมทางสังคมที่โหดร้าย รุนแรง ว่ากันว่า ผู้ที่ใช้คำนี้เป็นครั้งแรกก็คือ จอห์น สจวร์ต มิลล์ เมื่อ ค.ศ. 1868 โดยใช้ศัพท์δυσ- หมายถึง สถานที่ซึ่งสิ่งต่างๆ ล้วนเลวทราม แทนที่จะเป็นสิ่งดีงามสุขสบายอย่างευ-ในยูโทเปีย อุปสรรค ดิส ในภาษากรีกนั้น หมายถึง ไม่ดี เลว หรือ อปกติ ขณะที่ โอว หมายถึง ไม่ (ยูโทเปีย (Utopia) หมายถึง ไม่มีที่ใด, และเป็นแผลงเป็น อิวโทเปีย (Eutopia) หมายถึง สถานที่แห่งความรื่นรมย์ เพราะอุปสรรค "อิว" นั้น หมายถึง ดี) ด้วยเหตุนี้ ดิสโทเปีย และ ยูโทเปีย ถึงไม่ได้มีความหมายตรงข้ามกันอย่างแท้จริง อย่างในกรณีของ "ดิสฟอเรีย" (dysphoria) และอิวฟอเรีย (euphoria) คำว่า "ดิสโทเปีย" เองนั้นเป็นคำประสมในภาษากรีก ดิส (dys) และ โทเปีย (topia) (จากคำว่า "โทปอส" หมายถึง สถานที่). แฟรงก์ วินเซนต์ แซปพา (Frank Vincent Zappa; 21 ธันวาคม ค.ศ. 1940 – 4 ธันวาคม ค.ศ. 1993) เป็นนักดนตรี นักประพันธ์เพลง นักกิจกรรม และผู้สร้างภาพยนตร์ ชาวอเมริกัน ผลงานของเขามีเอกลักษณ์ในเรื่องความไม่เหมือนใคร การแสดงที่ไม่เตรียมมาก่อนอย่างมีอิสระ การทดลองเสียงดนตรี ความสามารถพิเศษด้านดนคี และการเสียดสีวัฒนธรรมอเมริกัน ในอาชีพเขานานกว่า 30 ปี แซปพาปรพันธ์เพลงแนวร็อก ป็อป แจ๊ซ แจ๊ซฟิวชัน ออร์เคสตรา และดนตรีรูปธรรม (musique concrète) ผลิตผลงานมากกว่า 60 อัลบั้ม โดยออกกับวง เดอะมาเทอส์ออฟอินเวนชันและผลงานเดี่ยว แซปพายังกำกับภาพยนตร์ขนาดยาวและมิวสิกวิดีโอ และออกแบบปกอัลบั้ม เขาถือเป็นหนึ่งในบุคคลในการสร้างสรรค์นวัตกรรมและเป็นนักดนตรีที่มีรูปแบบของเพลงร็อกที่หลากหลายในยุคของเขา เขาเรียนรู้การประพันธ์และการแสดงด้วยตัวเอง การได้รับอิทธิพลดนตรีที่หลากหลาย ทำให้เขาสร้างสรรค์ดนตรีที่ในบางครั้งยากต่อการจัดหมวดหมู่ ในช่วงวัยรุ่นเขาได้รับรสนิยมจากนักประพันธ์เพลงคลาสสิกยุคศตวรรษที่ 20 อย่าง เอดการ์ วาเรส, อีกอร์ สตราวินสกี, และ แอนทัน เวเบิร์น ร่วมกับแนวเพลงริทึมแอนด์บลูส์และดูวอป ในคริสต์ทศวรรษ 1950 เขาเริ่มแต่งเพลงคลาสสิกตอนเรียนไฮสกูล ในขณะเดียวกันเขาก็ยังเเล่นกลองกับวงแนวรึทึมแอนด์บลูส์ ต่อมาเปลี่ยนมาเล่นกีตาร์ไฟฟ้าแทน.