ความชอบธรรม (รัฐศาสตร์)และพระเจ้าชาร์ลที่ 6 แห่งฝรั่งเศส

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง ความชอบธรรม (รัฐศาสตร์)และพระเจ้าชาร์ลที่ 6 แห่งฝรั่งเศส

ความชอบธรรม (รัฐศาสตร์) vs. พระเจ้าชาร์ลที่ 6 แห่งฝรั่งเศส

ในรัฐศาสตร์ ความชอบธรรม (legitimacy) คือ การที่อำนาจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กฎหมายซึ่งใช้บังคับ หรือระบอบการปกครองนั้น ได้รับการยอมรับจากสาธารณชน ความชอบธรรมทางการเมืองถือเป็นเงื่อนไขพื้นฐานในการปกครอง ถ้าไร้ซึ่งความชอบธรรมแล้ว รัฐบาลจะ "เข้าตาจนในการบัญญัติกฎหมาย" (legislative deadlock) และอาจล่มสลายได้ในที่สุด แต่ในระบบการเมืองซึ่งมิได้ให้ความสำคัญแก่ความชอบธรรมนั้น ระบอบการปกครองที่มิใช่ของประชาชนสามารถดำรงอยู่ได้เพราะได้รับการอุ้มชูจากอภิชนกลุ่มเล็ก ๆ ที่มีอิทธิพลมาก ในปรัชญารัฐศาสตร์จีน นับแต่สมัยราชวงศ์โจวเป็นต้นมา รัฐบาลและผู้ปกครองจะมีความชอบธรรมต่อเมื่อได้รับอาณัติแห่งสวรรค์ (Mandate of Heaven) เมื่อใดที่ผู้ปกครองขาดอาณัติแห่งสวรรค์ เมื่อนั้นก็จะขาดความชอบธรรมและสิทธิที่จะปกบ้านครองเมือง ในจริยปรัชญา คำว่า "ความชอบธรรม" มักได้รับการตีความอย่างเด็ดขาดว่า เป็นบรรทัดฐานที่ผู้อยู่ใต้ปกครองได้ประทานให้แก่ผู้ปกครองและการกระทำต่าง ๆ ของผู้ปกครอง โดยเชื่อว่า คณะผู้ปกครองที่ได้รับการจัดตั้งตามกฎหมายจะกระทำการทั้งหลายด้วยอำนาจที่ใช้อย่างเหมาะสม ส่วนในนิติศาสตร์นั้น "ความชอบธรรม" (legitimacy) ต่างจาก "ความชอบด้วยกฎหมาย" (legality) เพราะการกระทำของผู้ปกครองอาจชอบด้วยกฎหมาย แต่ไม่ชอบธรรมก็ได้ เช่น มติอ่าวตังเกี๋ยที่ให้รัฐบาลสหรัฐอเมริกาเปิดสงครามต่อเวียดนามได้โดยไม่ต้องประกาศสงครามอย่างเป็นทางการ ตรงกันข้าม การกระทำของผู้ปกครองอาจชอบธรรม แต่ไม่ชอบด้วยกฎหมายก็ได้ เช่น กรณีรัฐบาลทหารชิลีเมื่อ ค.ศ. 1973 ตัวอย่างของเรื่องราวเหล่านี้ยังเห็นได้ในคราววิกฤติรัฐธรรมนูญ ในยุคเรืองปัญญา จอห์น ล็อก (John Locke) นักทฤษฎีสังคมชาวอังกฤษ เสนอว่า ความชอบธรรมทางการเมืองย่อมมาจากการที่ประชาชนยินยอมให้ปกครองไม่ว่าโดยแจ้งชัดหรือโดยปริยาย เขาว่า "ขอโต้แย้งศาสตรนิพนธ์ ว่า รัฐบาลย่อมขาดความชอบธรรม เว้นแต่จะดำเนินการเมื่อได้รับความยินยอมของผู้ใต้ปกครอง" ขณะที่ดอล์ฟ สเติร์นเบอร์เกอร์ (Dolf Sternberger) ปรัชญาเมธีรัฐศาสตร์เยอรมัน ว่า "ความชอบธรรมเป็นรากฐานของอำนาจในการปกครองที่พึงใช้เมื่อฝ่ายผู้ปกครองตระหนักว่า ตนมีสิทธิจะปกครอง และเมื่อผู้ใต้ปกครองยอมรับสิทธินั้นพอสมควร" ส่วนซีมอร์ มาติน ลิปเซ็ต (Seymour Martin Lipset) ว่า ความชอบธรรมยัง "ประกอบด้วย การที่ระบบการเมืองสามารถสร้างและรักษาความเชื่อที่ว่า สถาบันทางการเมืองที่มีอยู่นั้นเป็นสถาบันที่เหมาะสมและถูกต้องที่สุดสำหรับสังคมแล้ว" ด้วย และรอเบิร์ต เอ. ดาห์ล (Robert A. Dahl) ปรัชญาเมธีรัฐศาสตร์ชาวอเมริกัน อธิบายว่า "ความชอบธรรมนั้นเป็นดังฝาย ตราบที่สายชลปริ่มอย่างได้ระดับ เสถียรภาพทางเมืองก็ดำรงอยู่ แต่หากน้ำต่ำกว่าระดับที่พึงมี ความชอบธรรมทางการเมืองก็นับว่าล่อแหลม". ระเจ้าชาร์ลส์ที่ 6 แห่งฝรั่งเศส (ภาษาอังกฤษ: Charles VI of France) (3 ธันวาคม ค.ศ. 1368- 21 ตุลาคม ค.ศ. 1422) ทรงเป็นพระมหากษัตริย์แห่งฝรั่งเศสแห่งราชวงศ์วาลัวส์ ที่ได้รับการขนานพระนามว่า “le Bien-Aimé” (ผู้เป็นที่รัก) หรือ “le Fol or le Fou” (ผู้เสียพระสติ) พระเจ้าชาร์ลส์ทรงเป็นสมาชิกในราชวงศ์วาลัวส์ และเป็นพระราชโอรสของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 5 แห่งฝรั่งเศส พระเจ้าชาร์ลส์ทรงครองราชบัลลังก์ฝรั่งเศสตั้งแต่วันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 1380 จนเสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 21 ตุลาคม ค.ศ. 1422 พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 6 เสด็จขึ้นครองราชบัลลังก์ฝรั่งเศสเมื่อพระชนมายุได้เพียง 11 พรรษาในปี ค.ศ. 1380 ในพิธีบรมราชาภิเษกที่มหาวิหารแรงส์ ต่อมาอีกห้าปีก็ทรงเสกสมรสกับอิสซาเบลลาแห่งบาวาเรียในปี ค.ศ. 1385 และทรงเริ่มปกครองประเทศด้วยพระองค์เองในปี ค.ศ. 1388 หลังจากการปกครองโดยพระปิตุลาฟิลิปเดอะโบลด์ดยุคแห่งเบอร์กันดี (Philip the Bold) ตั้งแต่ขึ้นครองราชสมบัติ พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 6 ทรงเริ่มมีพระอาการเหมือนทรงเสียพระสติเป็นพักๆ มาตั้งแต่อายุ 20 พรรษากว่าๆ จนบางครั้งก็ไม่ทรงปฏิบัติพระราชภารกิจในการปกครองได้ จากการสันนิษฐานจากพระอาการต่างๆ พระองค์อาจจะมีอาการของผู้เป็นโรคจิตเภท (Schizophrenia).