การวิจารณ์ศาสนาและศาสนาพุทธ

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง การวิจารณ์ศาสนาและศาสนาพุทธ

การวิจารณ์ศาสนา vs. ศาสนาพุทธ

การวิจารณ์ศาสนาเป็นการวิจารณ์มโนทัศน์ ลัทธิ ความสมเหตุสมผลและ/หรือการปฏิบัติศาสนา ซึ่งรวมถึงการส่อความทางการเมืองและสังคมที่สัมพันธ์ การวิจารณ์ศาสนามีประวัติศาสตร์ยาวนาน ในกรีซโบราณ การวิจารณ์ศาสนาสืบย้อนไปได้อย่างน้อยถึงศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาลโดยไดอะโกรัส "ดิเอธิสต์" แห่งเมลอส (Diagoras "the Atheist" of Melos) ในโรมโบราณ ตัวอย่างที่ทราบแรก ๆ คือ ว่าด้วยธรรติของสิ่ง (De rerum natura) ของลูครีชัส (Lucretius) ตั้งแต่ศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล การวิจารณ์ศาสนายุ่งยากขึ้นจากข้อเท็จจริงว่ามีนิยามและมโนทัศน์ศาสนาหลายอย่างในวัฒนธรรมและภาษาต่าง ๆ ด้วยการมีศาสนาหลายหมวดหมู่ เช่น เอกเทวนิยม พหุเทวนิยม สรรพเทวนิยม nontheism (ไม่เชื่อในพระเจ้าที่เป็นบุคคล) และศาสนาจำเพาะต่าง ๆ เช่น ศาสนาคริสต์ ยูดาย อิสลาม เต๋า พุทธ และอื่น ๆ ไม่ชัดเจนเสมอไปว่าการวิจารณ์ศาสนานี้มุ่งไปยังศาสนาใดศาสนาหนึ่งหรือใช้กับศาสนาอื่นได้มากน้อยเพียงใด ทุกศาสนาบนโลกซึ่งสนับสนุนการอ้างความจริงหนึ่งเดียวจำต้องปฏิเสธการอ้างความจริงของศาสนาอื่น ผู้วิจารณ์ศาสนาโดยรวมมักพาดพิงศาสนาว่าล้าสมัย เป็นภัยต่อปัจเจกบุคคล เป็นภัยต่อสังคม เป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ แหล่งของการกระทำหรือจารีตประเพณีผิดศีลธรรม และเป็นเครื่องมือทางการเมืองสำหรับการควบคุมทางสังคม. ระพุทธศาสนา หรือ ศาสนาพุทธ (buddhasāsana พุทฺธสาสนา, buddhaśāsana พุทธศาสนา) เป็นศาสนาที่มีพระพุทธเจ้าเป็นศาสดา มีพระธรรมที่พระองค์ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง และตรัสสอนไว้เป็นหลักคำสอนสำคัญ มีพระสงฆ์ (ภิกษุ ภิกษุณี) สาวกผู้ตัดสินใจออกบวชเพื่อศึกษาปฏิบัติตนตามคำสั่งสอน ธรรม-วินัย ของพระบรมศาสดา เพื่อบรรลุสู่จุดหมายคือพระนิพพาน และสร้างสังฆะ เป็นชุมชนเพื่อสืบทอดคำสอนของพระบรมศาสดา รวมเรียกว่า พระรัตนตรัย นอกจากนี้ในพระพุทธศาสนา ยังประกอบคำสอนสำหรับการดำรงชีวิตที่ดีงาม สำหรับผู้ที่ยังไม่ออกบวช (คฤหัสถ์ - อุบาสก และอุบาสิกา) ซึ่งหากรวมประเภทบุคคลที่ที่นับถือและศึกษาปฏิบัติตนตามคำสั่งสอนของพระบรมศาสดา แล้วจะจำแนกได้เป็น 4 ประเภท คือ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา หรือที่เรียกว่า พุทธบริษัท 4 ศาสนาพุทธเป็นศาสนาอเทวนิยม ปฏิเสธการมีอยู่ของพระเป็นเจ้าหรือพระผู้สร้าง และเชื่อในศักยภาพของมนุษย์ ว่าทุกคนสามารถพัฒนาจิตใจ ไปสู่ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ได้ ด้วยความเพียรของตน กล่าวคือ ศาสนาพุทธ สอนให้มนุษย์บันดาลชีวิตของตนเอง ด้วยผลแห่งการกระทำของตน ตาม กฎแห่งกรรม มิได้มาจากการอ้อนวอนขอจากพระเป็นเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์นอกกายพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗ ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต คาถาธรรมบท อัตตวรรคที่ ๑. พระไตรปิฎกฉบับสยามรั.