กลาดิอาตอร์และผู้มีชื่อเสียง

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง กลาดิอาตอร์และผู้มีชื่อเสียง

กลาดิอาตอร์ vs. ผู้มีชื่อเสียง

ส่วนหนึ่งของภาพโมเสกซลีตันจากลิเบีย แสดงภาพการต่อสู้ของเหล่ากลาดิอาตอร์ กลาดิอาตอร์ (gladiator แปลว่า "นักรบดาบ", จาก gladivs แปลว่า "ดาบ") เป็นนักสู้ติดอาวุธที่มีหน้าที่ต่อสู้เพื่อสร้างความบันเทิงแก่ผู้ชมในสมัยสาธารณรัฐโรมันและจักรวรรดิโรมัน กลาดิอาตอร์ต้องใช้ความรุนแรงในการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่อาจเป็นได้ทั้งกลาดิอาตอร์คนอื่น สัตว์ป่า และนักโทษที่ได้รับคำพิพากษา กลาดิอาตอร์ส่วนใหญ่เป็นทาส บุคคลที่โตมาในสภาพแวดล้อมรุนแรง หรือบุคคลที่ถูกกีดกันจากสังคม แต่ก็มีกลาดิอาตอร์บางคนที่เป็นอิสรชนซึ่งอาสาเสี่ยงชีวิตและสิทธิพลเมืองโรมันของตนเข้าแข่งขันในสังเวียน ไม่ว่ากลาดิอาตอร์จะมีเทือกเถาเหล่ากอมาจากที่ใด พวกเขาก็สามารถนำเสนอตัวอย่างหนึ่งของจริยธรรมในการต่อสู้ของโรมแก่ผู้ชม และไม่ว่าจะต่อสู้หรือตายอย่างสมศักดิ์ศรี พวกเขาก็อาจเรียกเสียงชื่นชมและยกย่องจากมวลชนได้เช่นกัน กลาดิอาตอร์ได้รับการยกย่องทั้งในศิลปะระดับบนและศิลปะระดับล่าง และคุณค่าของพวกเขาในฐานะผู้สร้างความบันเทิงก็ได้รับการเชิดชูทั้งในวัตถุมีค่าและวัตถุธรรมดา ๆ ทั่วโลกโรมัน ต้นกำเนิดการต่อสู้ของกลาดิอาตอร์นั้นยังคงเป็นที่ถกเถียง แต่มีหลักฐานที่สามารถสันนิษฐานกันได้ว่า มีจุดเริ่มต้นมาจากการแข่งขันต่อสู้ในพิธีกรรมศพที่จัดขึ้นในช่วงสงครามพิวนิกราว 300 ปีก่อนคริสต์ศักราช และได้กลายมาเป็นส่วนสำคัญทั้งในทางการเมืองและทางสังคมของชาวโรมันอย่างรวดเร็ว ความนิยมนั้นได้ส่งผลให้มีการจัดการต่อสู้ในเกมกีฬาสาธารณะที่หรูหราฟู่ฟ่ามากขึ้นด้วย การต่อสู้ของกลาดิอาตอร์นั้นยังคงมีอยู่สืบมาเกือบหนึ่งพันปี โดยเป็นที่นิยมมากที่สุดในช่วง 100 ปีก่อนคริสต์ศักราชถึงคริสต์ศตวรรษที่ 2 จนกระทั่งเสื่อมความนิยมลงในช่วงต้นของคริสต์ศตวรรษที่ 5 ภายหลังจากการที่จักรวรรดิโรมันได้ประกาศให้ศาสนาคริสต์เป็นศาสนาประจำรัฐใน ค.ศ. 380 อย่างไรก็ตาม การสู้กับสัตว์ก็ยังคงดำเนินมาจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 6 หมวดหมู่:โรมันโบราณ หมวดหมู่:การต่อสู้. มารายห์ แครีและโรเบิร์ต เดอนีโร ผู้มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ผู้มีชื่อเสียง (celebrity) หรือเรียกกันว่า คนดัง, ดารา หมายถึงบุคคลที่โด่งดัง มีชื่อเสียง เป็นที่รู้จักในสังคม ผู้มีชื่อเสียงมีหลายระดับหลากหลายกันไปขึ้นอยู่กับแต่ละพื้นที่หรืออาจรวมถึงผู้มีชื่อเสียงที่มีชื่อเสียงไม่ดี ขณะที่บางคนอาจเป็นคนมีชื่อเสียงกับบางคน ในขณะที่อาจจะไม่เป็นที่รู้จักกับบางคน ยกตัวอย่างเช่น ริชาร์ด แบรนสัน ผู้บริหารบริษัทเวอร์จิ้น เป็นที่รู้จักในฐานะประธานเจ้าหน้าที่บริหาร แต่ไม่ใช่เป็นผู้มีชื่อเสียงที่รู้จักกันทั่วไป จนกระทั่งเขาพยายามเดินเรือรอบโลกโดยใช้บัลลูน ทำให้เป็นที่รู้จักต่อสาธารณะ ผู้มีชื่อเสียงอีกประเภทหนึ่งที่เป็นเป้าสายตาของสาธารณชน คือพวกที่เรียกว่า เอ-ลิสต์ (A-list) วัดจากด้านการตลาด สื่อของประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ มักจะพูดถึงผู้มีชื่อเสียงว่าเป็น เอ-ลิสต์ บี-ลิสต์ ดี-ลิสต์ หรือแซด-ลิสต์ เป็นการวัดระดับความสำคัญ อย่างไรก็ตามระดับนี้ก็มีความแตกต่างกันไปตามท้องที่ เป็นการยากที่จะแบ่งประเภท ดาราดังในนิการากัว อาจจะเป็นผู้มีชื่อเสียง บี-ลิสต์ ในสหรัฐอเมริกา แต่อาจจะเป็นดารา เอ-ลิสต์ ในสาธารณรัฐเชคก็ได้ วิธีในการวัดความดังในประเทศจาก เอ-ลิสต์ ไป เอช-ลิสต์ สามารถพิจารณาได้จากยอดจากค้นหาในกูเกิ้ล เช่นกัน แต่วิธีนี้ก็เป็นการวัดเชิงปริมาณ ใช้การสำหรับชื่อที่เป็นคนที่มีชื่อไม่มีคนใช้ชื่อซ้ำเยอะ โดยทั่วไปแล้ว ผู้มีชื่อเสียงคือคนที่ทำให้เป็นที่สนใจของสื่อและโดยมากจะเป็นคนเปิดเผย ความต้องการเป็นที่รู้จักมีนัยยะไปในส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมตะวันตก โดยเฉพาะความฝันอเมริกัน ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่วัดความสำเร็จ นอกจากนี้ยังมีคนที่ไต่เต้าความดังโดยการนำชีวิตส่วนตัวมาเปิดเผยให้เป็นที่รู้จัก อย่างเช่นความสัมพันธ์หลอก ๆ การปรากฏตัวในรายการเรียลลิตี้ การมีภาพโป๊หรือที่แย่กว่านั้นคือเทปลับ ในศตวรรษที่ 20 ความหลงใหลต่อผู้มีชื่อเสียงอย่างไม่มีขีดจำกัดบวกกับความปรารถนาในเรื่องซุบซิบผู้มีชื่อเสียง มีแนวโน้มเพิ่มขึ้น ทำให้เกิดคอลัมน์กอสซิป แท็บลอยด์ ปาปาราซซี และบล็อกผู้มีชื่อเสียง เกิดขึ้นมา ไคลฟ์ เจมส์ นักเขียน ผู้ประกาศข่าว และนักแสดง เขียนหนังสือเกี่ยวกับปรากฏการณ์ความมีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 20 ในชื่อ Fame in the 20th Century เขาแย้งว่าคนมีชื่อเสียงจริง เกือบจะไม่เป็นที่รู้จักก่อนศตวรรษที่ 20 เพราะขาดสื่อมวลชนที่เผยแพร่กว้างขวาง เขาระบุว่า ชาร์ลี แชปลิน ถือเป็นผู้มีชื่อเสียงระดับโลกคนแรกอย่างแท้จริง เนื่องจากมีผลกระทบจากภาพยนตร์ของเขาในคริสต์ทศวรรษ 1910 และหลังจากนั้น เขายังชี้ว่าผู้มีชื่อเสียงเป็นที่โดดเด่นขึ้นมาหลายวิธี เขาพูดถึง เอลิซาเบธ เทย์เลอร์ ว่าการใช้ชีวิตของเธอทำให้เธอโด่งดังมากกว่าผลงานการแสดงภาพยนตร์ของเธอเสียอีก.