กลอสเตอร์เชอร์และอเดลีซาแห่งลูแว็ง สมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ

ทางลัด: ความแตกต่างความคล้ายคลึงกันค่าสัมประสิทธิ์การเปรียบเทียบ Jaccardการอ้างอิง

ความแตกต่างระหว่าง กลอสเตอร์เชอร์และอเดลีซาแห่งลูแว็ง สมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ

กลอสเตอร์เชอร์ vs. อเดลีซาแห่งลูแว็ง สมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ

กลอสเตอร์เชอร์ (Gloucestershire) เป็นมณฑลในอังกฤษในสหราชอาณาจักร ที่มีฐานะเป็นมณฑลภูมิศาสตร์ และมณฑลนอกเมโทรโพลิตัน กลอสเตอร์เชอร์ตั้งอยู่ทางภาคตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษเป็นส่วนหนึ่งของค็อตสวอลล์, ลุ่มแม่น้ำเซเวิร์นและฟอเรสต์ออฟดีนทั้งหมด กลอสเตอร์เชอร์มีเขตแดนติดกับมณฑลเกว้นท์ในเวลส์ และมณฑลแฮรฟอร์ดเชอร์, มณฑลวูสเตอร์เชอร์, มณฑลวอริคเชอร์, มณฑลอ๊อกซฟอร์ดเชอร์, มณฑลวิลท์เชอร์, มณฑลซอมเมอร์เซ็ท และมณฑลบริสตอลในอังกฤษ ในฐานะมณฑลบริหารกลอสเตอร์เชอร์ไม่รวมเซาท์กลอสเตอร์เชอร์ที่มีการปกครองระบบการบริหารเป็นของตนเอง กลอสเตอร์เชอร์แบ่งการปกครองเป็นเจ็ดแขวง: กลอสเตอร์, ทูคสบรี, เชลท์แนม, ค็อตสวอลล์, สเตราด์, ฟอเรสต์ออฟดีน (ดิสตริคท์)ฟอเรสต์ออฟดีน และเซาท์กลอสเตอร์เชอร์ โดยมีกลอสเตอร์เป็นเมืองหลวงของมณฑล นอกจากกลอสเตอร์ก็ยังมีเมืองหลักอื่นๆ เช่นเชลท์แนม, สเตราด์, ไซเร็นเซสเตอร์ และทูคสบรี กลอสเตอร์เชอร์มีเนื้อที่ 3,150 ตารางกิโลเมตร และมีประชาชนรวมทั้งสิ้นประมาณ 839,000 คน ถัวเฉลี่ย 266 คนต่อหนึ่งตารางกิโลเมตร. อเดลลิซาแห่งลูแวง สมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ (ภาษาอังกฤษ: Adeliza of Leuven) (ราว ค.ศ. 1103 – 23 เมษายน ค.ศ. 1151) อเดลลิซาแห่งลูแวงเป็นพระธิดาของกอดฟรีย์ที่ 1 แห่งลูแวงและเคาน์เตสไอดาแห่งนาเมอร์ เป็นพระราชินีองค์ที่สองในสมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่ 1 แห่งอังกฤษระหว่าง ค.ศ. 1125 จนสิ้นพระชนม์เมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม ค.ศ. 1151 อเดลลิซาแห่งลูแวงทรงเสกสมรสกับพระเจ้าเฮนรีเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1121 เมื่อพระชนมายุประมาณ สิบห้าถึงสิบแปดพรรษาและพระเจ้าเฮนรีห้าสิบสามพรรษา เชื่อกันว่าเหตุผลเดียวที่พระเจ้าเฮนรีทรงเสกสมรสก็เพื่อจะได้มีพระราชโอรสเพื่อเป็นรัชทายาท แม้ว่าจะมีพระราชโอรสธิดานอกสมรสจำนวนมากแต่ก็ทรงมีรัชทายาทเพียงพระองค์เดียวผู้มาสิ้นพระชนม์ในอุบัติเหตเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน ค.ศ. 1120 แต่ก็ไม่มีพระราชโอรสธิดากับอเดลลิซาตลอดสิบห้าปีของการเสกสมร.

ภาษาอังกฤษ

ษาอังกฤษ หรือ ภาษาอังกฤษใหม่ เป็นภาษาในกลุ่มภาษาเจอร์แมนิกตะวันตกที่ใช้ครั้งแรกในอังกฤษสมัยต้นยุคกลาง และปัจจุบันเป็นภาษาที่ใช้กันแพร่หลายที่สุดในโลก ประชากรส่วนใหญ่ในหลายประเทศ รวมทั้ง สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา แคนาดา ออสเตรเลีย ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ และประเทศในแคริบเบียน พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่หนึ่ง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ที่มีผู้พูดมากที่สุดเป็นอันดับสามของโลก รองจากภาษาจีนกลางและภาษาสเปน มักมีผู้เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองอย่างกว้างขวาง และภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของสหภาพยุโรป หลายประเทศเครือจักรภพแห่งชาติ และสหประชาชาติ ตลอดจนองค์การระดับโลกหลายองค์การ ภาษาอังกฤษเจริญขึ้นในราชอาณาจักรแองโกล-แซ็กซอนอังกฤษ และบริเวณสกอตแลนด์ตะวันออกเฉียงใต้ในปัจจุบัน หลังอิทธิพลอย่างกว้างขวางของบริเตนใหญ่และสหราชอาณาจักรตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 17 จนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 ผ่านจักรวรรดิอังกฤษ และรวมสหรัฐอเมริกาด้วยตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 ภาษาอังกฤษได้แพร่หลายทั่วโลก กลายเป็นภาษาชั้นนำของวจนิพนธ์ระหว่างประเทศและเป็นภาษากลางในหลายภูมิภาค ในประวัติศาสตร์ ภาษาอังกฤษกำเนิดจากการรวมภาษาถิ่นหลายภาษาที่สัมพันธ์อย่างใกล้ชิด ซึ่งปัจจุบันเรียกรวมว่า ภาษาอังกฤษเก่า ซึ่งผู้ตั้งนิคมนำมายังฝั่งตะวันออกของบริเตนใหญ่เมื่อคริสต์ศตวรรษที่ 5 คำในภาษาอังกฤษจำนวนมากสร้างขึ้นบนพื้นฐานรากศัพท์ภาษาละติน เพราะภาษาละตินบางรูปแบบเป็นภาษากลางของคริสตจักรและชีวิตปัญญาชนยุโรปDaniel Weissbort (2006).

กลอสเตอร์เชอร์และภาษาอังกฤษ · ภาษาอังกฤษและอเดลีซาแห่งลูแว็ง สมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ · ดูเพิ่มเติม »